Προϊόν οικονομικής εκμετάλλευσης έχει γίνει τα τελευταία αρκετά χρόνια ο αθλητισμός με κάποια αθλήματα να έχουν αρπάξει τη «μερίδα του λέοντος» και αναφερόμαστε κυρίως στο ποδόσφαιρο ή την καλαθόσφαιρα, με πλείστους από τους νεαρούς φίλους των δύο πιο πάνω αθλημάτων να έχουν ταυτιστεί με κατασκευασμένα ( ή και μη) πρότυπα, που με την άψογη τεχνική τους κατάρτιση ή την εκτελεστική τους δεινότητα, έχουν μετατραπεί σε είδωλα μικρών και μεγάλων.
Η «ροπή» των τηλεθεατών/αναγνωστών/θεατών προς αυτά τα αθλήματα έχει οδηγήσει και τους αθλητικούς συντάκτες προς συγκεκριμένη κατεύθυνση (λόγω βέβαιας και της συχνότητας των αγώνων- κάθε Βδομάδα), με αποτέλεσμα πολλά από τα αθλήματα τα οποία είναι «φάροι» για το αθλητικό ιδεώδες και την ευγενή άμιλλα να στερούνται (ή τουλάχιστον να υπολείπονται σημαντικά) προβολής.
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε η συνέντευξη που παραχώρησε στο γράφοντα, αθλητής του στίβου, ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων ότι: «Πέραν από το ποδόσφαιρο υπάρχουμε και εμείς και θέλουμε 2-3 φορές το χρόνο που αγωνιζόμαστε, να έρχεται ο κόσμος να μας παρακολουθεί». Τα λόγια αυτά γυρνούν από τότε μέσα στο μυαλό μου και αναρωτιέμαι αν και εμείς ( οι δημοσιογράφοι – αθλητικοί συντάκτες) έχουμε μερίδιο ευθύνης. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως ναι, αδικούμε πολλά αθλήματα προωθώντας κάποια άλλα, γιατί έτσι προστάζουν είτε οι συνθήκες της δουλειάς είτε τα αφεντικά που ζητούν ειδήσεις και ρεπορτάζ από τα αθλήματα που φέρνουν περισσότερη προβολή και επισκεψιμότητα στις ιστοσελίδες.
Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια γκρίζα ζώνη, διαχωρίζουμε αθλητές (π.χ ποδοσφαιριστές) από αθλητές (π.χ του τζούντο) τους οποίους θα θυμηθούμε και εμείς αλλά και η πολιτεία όταν κάποιος αθλητής (του Τζούντο, του Καράτε, της σκοποβολής, του στίβου, της κολύμβησης) επιστρέψει στην Κύπρο με κάποιο μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Θα «φωτίσουμε» για κάποιες μέρες την επιτυχία του και μετά θα περάσει και αυτός στην αφάνεια γιατί μετά θα πρέπει να ασχοληθούμε με τις «μεταγραφικές βόμβες» στις ποδοσφαιρικές ομάδες της Κύπρου.
Μερικά χρόνια πριν, ένας από τους κορυφαίους αθλητικούς συντάκτες της μικρής μας Κύπρου, θέλησε να περάσει μια βόλτα από το «Τσίρειο Στάδιο» όπου βρισκόταν σε εξέλιξη οι Παγκύπριοι αγώνες Στίβου Ανδρών-Γυναικών της χρονιάς εκείνης και με έκπληξη μου παρατήρησα ότι πέραν από 4-5 κορυφαίους αθλητές, δεν ήξερε κανέναν άλλο. Στεναχωρήθηκα το ομολογώ, σκεπτόμενος πως άφησε ηθελημένα ή άθελα του, το ποδόσφαιρο να «ρουφήξει» όλη την ενέργεια του, υποβιβάζοντας όμως αθλητές που κοπιάζουν ίσως και περισσότερο από τους 22 που βρίσκονται για 90 λεπτά στο χορτάρι ενος ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Μήπως τελικά συμβάλλουμε και εμείς στη δημιουργία και «γιγάντωση» της γκρίζας ζώνης; Μήπως η ενημέρωση θα έπρεπε να ήταν πιο πολύπλευρη; Μήπως η αθλητική δημοσιογραφία πρέπει να «ανοίξει την αγκαλιά της» και να αναδείξει και τους πρωταγωνιστές από άλλα αθλήματα; Με αυτά στο μυαλό, εγώ, ζητώ ΣΥΓΝΩΜΗ από τους αθλητές που με κόπο και ιδρώτα και προσωπικές θυσίες κάνουν τον αγώνα τους και τα ΜΜΕ μέσω των δημοσιογράφων είναι «εκκωφαντικά» απών.
Θα κλείσω με ένα παράπονο, μια «κίτρινη κάρτα» στους αθλητικούς παράγοντες των ομοσπονδιών εκείνων και των αθλημάτων που δυστυχώς αφήνουν την κατάσταση αυτή να μεγαλώνει. Βλέπετε παραδείγματα ποδοσφαιρικών ομάδων με καθημερινά ρεπορτάζ στις ιστοσελίδες τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τα ραδιόφωνα η οποία όμως γίνεται επαγγελματικά. Η κάθε ομάδα αν δεν διαθέτει ολοκληρωμένο γραφείο τύπου, διαθέτει ένα εκπρόσωπο Τύπου ο οποίος είναι πάντα διαθέσιμος ώστε να δώσει πληροφορίες που ζητούν οι αθλητικοί συντάκτες. Η δική σας απουσία από την «εξίσωση», ενδεχομένως λόγω έλλειψης χρόνου ή άλλων επαγγελματικών υποχρεώσεων, δίδει το δικαίωμα στους δημοσιογράφους να δικαιολογηθούν αφού «σας ψάχνουν και δεν σας βρίσκουν» όπως συχνά έχει ειπωθεί.
