του Paris J Andreou. – Φωτογράφου της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής ΚΟΕ (Τόκιο 2021) & της Κυπριακής Εθνικής Παραολυμπιακής Αποστολής ΚΕΠΕ και του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού ΚΟΑ (Παρίσι 2024)
Όταν στάθηκα για πρώτη φορά πίσω από τον φωτογραφικό φακό στην Ολυμπιακή σκηνή του Τόκιο το 2021, γνώριζα πως αποτύπωνα κάτι ιστορικό: όχι μόνο αθλητικές προσπάθειες, αλλά την παγκόσμια σιωπή που συνόδευσε μια διοργάνωση χωρίς κοινό. Ήταν μια σπάνια στιγμή: οι πιο θεαματικοί αγώνες του πλανήτη να εξελίσσονται μπροστά σε άδειες κερκίδες. Το πάθος υπήρχε – μα η ενέργεια έμοιαζε να ταξιδεύει μόνο μέσα από φακούς, οθόνες και σιωπηρές κινήσεις.
Και ύστερα ήρθε το Παρίσι 2024. Με έναν τρόπο, ήταν σαν ο κόσμος να πήρε ξανά βαθιά ανάσα. Και μαζί του, κι εγώ.
Η γιορτή που αναγεννήθηκε – και την απαθανατίσαμε
Ως φωτογράφος της Κυπριακής Παραολυμπιακής Αποστολής για το Παρίσι, παρατήρησα με δέος πώς το φως, το χρώμα, η αρχιτεκτονική, αλλά και ο κόσμος ενώθηκαν σε ένα ενιαίο σύνολο που ξεχείλιζε από χαρά, φαντασία και συναισθηματική πληρότητα. Η καρδιά αυτής της εμπειρίας δεν βρισκόταν μόνο στους αγώνες ή στους αθλητές, αλλά σε κάθε πτυχή της οπτικής γλώσσας που ο σχεδιασμός της διοργάνωσης επέβαλλε με αυθεντικότητα και χάρη.
Κεντρικός αρχιτέκτονας αυτής της καλλιτεχνικής αναγέννησης ήταν ο Gilles Deléris, συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της W Conran Design. Η ομάδα του δεν σχεδίασε απλώς μια ταυτότητα· ξαναέγραψε το πώς μπορεί να βιωθεί ο Ολυμπισμός μέσα από το βλέμμα – και τον φακό.
Μια πόλη, μια ταυτότητα, ένα παγκόσμιο βλέμμα
Η εικόνα του Παρισιού στους Αγώνες δεν ήταν απλώς «ωραία». Ήταν σχεδιαστικά ευφυής, οικουμενικά προσβάσιμη και απόλυτα συμβατή με την ψυχή της Γαλλικής πρωτεύουσας. Η επιλογή να μην ανταγωνιστεί τα σύμβολα του Παρισιού, αλλά να τα ντύσει με μια ελαφριά, εορταστική και σύγχρονη αισθητική, έγινε αντιληπτή ακόμη κι από τον φακό: οι χώροι δεν επιβλήθηκαν στην εικόνα, αλλά την απογείωσαν.
Τα έντονα χρώματα, τα ρευστά σχήματα εμπνευσμένα από τον Ορφισμό, η ευφυής χρήση του ροζ — όλα αυτά δημιουργούσαν μια εμπειρία γεμάτη βάθος, δομή και συγκίνηση. Ειδικά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, η προσβασιμότητα στη σήμανση, στα μονοπάτια και στους χώρους ήταν σχεδιαστικά ενσωματωμένη – όχι απλώς τεχνικά εξασφαλισμένη.
Κι όταν απαθανατίζεις με τον φακό ένα παιδί με κινητική αναπηρία να προσεγγίζει το Στάδιο, καθοδηγούμενο με ακρίβεια από ένα σύστημα γραφικών που δημιουργήθηκε για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, τότε ξέρεις ότι ο σχεδιασμός πέτυχε.
Μια ενιαία Ολυμπιακή γλώσσα – και στις δύο όψεις της δόξας
Ως φωτογράφος που καλύπτει τόσο Ολυμπιακούς όσο και Παραολυμπιακούς Αγώνες, παρατήρησα ίσως περισσότερο από άλλους την σπάνια οπτική συνέχεια ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις. Η ενοποίηση της αισθητικής (με μόνη διαφορά τα σύμβολα: Ολυμπιακοί Κύκλοι έναντι Agitos [**Το Agitos είναι το σύμβολο των Παραολυμπιακών Αγώνων, με τρία χρώματα (κόκκινο, μπλε, πράσινο) που συμβολίζουν κίνηση και ενότητα. Εκφράζει τις αξίες του Παραολυμπιακού Κινήματος: θάρρος, αποφασιστικότητα, έμπνευση και ισότητα.]) επέτρεψε την ενότητα αφήγησης και εμπειρίας — γεγονός πρωτοφανές στην σύγχρονη ιστορία των Αγώνων.
Αυτή η επιλογή μείωσε τη σπατάλη υλικών, ελάφρυνε το οικολογικό αποτύπωμα και πρόσφερε κάτι σπάνιο: μια αίσθηση ότι η μία γιορτή συνεχίζει την άλλη, χωρίς ρήγματα ή ασυνέχειες.
Ο φακός ως μάρτυρας της πληρότητας
Ως επαγγελματίας της εικόνας, μπορώ να σας πω: οι καλύτερες φωτογραφίες δεν είναι απαραίτητα οι πιο «καθαρές» ή «δραματικές». Είναι εκείνες που μεταφέρουν την ενέργεια του χώρου και των στιγμων. Και στο Παρίσι, αυτή η ενέργεια ήταν παντού. Στα βλέμματα των εθελοντών. Στα υφάσματα των στολών. Στους βηματισμούς χιλιάδων ανθρώπων που περπατούσαν μέσα σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για να νιώθεις μέρος του.
Η σχεδιαστική γλώσσα δεν υπήρξε απλώς φόντο. Ήταν ζωντανό κομμάτι του φωτογραφικού κάδρου. Ενεργό μέλος της αφήγησης. Απόλυτο εργαλείο ταύτισης και ανάμνησης.
Η κληρονομιά είναι ήδη εδώ – κι εγώ την κατέγραψα
Η εμπειρία του Παρισιού 2024 ήταν, για μένα, όχι απλώς μια δημοσιογραφική αποστολή ή φωτογραφική καταγραφή. Ήταν μια ευκαιρία να απαθανατίσω την επιστροφή της ανθρώπινης ενέργειας στη σκηνή των Αγώνων, μέσα σε ένα περιβάλλον που τιμούσε την αισθητική, την προσβασιμότητα και την ενότητα.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους:
Ρεκόρ σε εισιτήρια.
Ρεκόρ τηλεθέασης.
Ρεκόρ εσόδων.
Μα πάνω απ’ όλα, ρεκόρ συναισθημάτων.
Το βλέμμα στο Λος Άντζελες – αλλά με τη ματιά του Παρισιού στην καρδιά
Καθώς ετοιμάζομαι για το επόμενο μεγάλο ταξίδι προς το Λος Άντζελες 2028, ξέρω καλά ότι η παρακαταθήκη του Παρισιού δεν είναι απλώς τεχνική ή δημιουργική. Είναι ανθρώπινη. Και είναι δική μου ευθύνη – και τιμή – να συνεχίσω να την αποτυπώνω.
