Η Εθνική Ομάδα Στίβου της Κύπρου τερμάτισε 14η συνολικά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων Στίβου Β’ Κατηγορίας στο Μάριμπορ.
Η αυλαία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ομάδων Β’ Κατηγορίας Στίβου στο Μάριμπορ (ETCH Maribor 2025) έπεσε με τη Βελγική κυριαρχία, τη Νορβηγική ανάταση και τη Σλοβενική απογείωση. Για την Κύπρο, όμως, η τελευταία ημέρα της διοργάνωσης (Κυριακή 29 Ιουνίου 2025) ήταν κάτι πολύ περισσότερο: μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, σε ένα περιβάλλον όπου τα φαβορί επιβεβαιώθηκαν και οι μικρές χώρες πλήρωσαν το τίμημα της υποεκπροσώπησης και των περιορισμένων πόρων.
Η Κύπρος, η Βουλγαρία και η Λετονία ήταν οι τρεις ομάδες που κατέλαβαν τις τελευταίες θέσεις και υποβιβάστηκαν στην Γ’ Κατηγορία, σε μια από τις πιο σκληρές εκδοχές του αθλητικού ρεαλισμού.
✨ Όταν το ταλέντο δεν αρκεί – Οι επιδόσεις και τα «αν»
Η Εθνική Ομάδα Στίβου της Κύπρου παρουσίασε αξιοσημείωτες στιγμές ατομικής υπέρβασης, πάθους και αθλητικής τιμής. Πέντε νέα ατομικά ρεκόρ την πρώτη ημέρα, επιβεβαίωσαν πως το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει. Όμως το συνολικό πλαίσιο ανταγωνισμού, με τις ανατροπές τελευταίας στιγμής και την πίεση συνεχών επιδόσεων, αποδείχθηκε ασφυκτικό για μια ομάδα που, παρά τις ηρωικές προσπάθειες, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη γραμμή σωτηρίας.
Η Φίλιππα Φωτοπούλου άγγιξε το μεγάλο άλμα στο μήκος, όμως είδε την προσπάθειά της να ακυρώνεται εξαιτίας οπτικής καταγραφής, παρά την απουσία «σημαδιού» στην πλαστελίνη – μια εξέλιξη που προκάλεσε δικαιολογημένη πικρία. Στο ύψος, η Ελένα Κουλιτσένκο απέτυχε οριακά στο 1,91μ., ενώ οι άμεσες αντίπαλές της πέρασαν καθοριστικά ύψη. Ενδεικτικό της πίεσης, αλλά και της διαφορετικής μεταχείρισης που συχνά βιώνουν οι αθλητές των μικρότερων χωρών.
Ο Παΐσιος Δημητριάδης με 46.53 στα 400μ., η Καλλιόπη Κουντούρη, η Σταύρη Φιλίππου, η Καλυψώ Σταύρου, ο Αντρέας Μισιάρας και η Αντριάνα Παντελή έδωσαν ό,τι μπορούσαν – πολλές φορές πάνω από τις δυνάμεις τους. Όμως στην τελική αξιολόγηση, η ομαδική ισορροπία και το βάθος ρόστερ είναι αυτά που κρίνουν την τύχη μιας χώρας σε μια τόσο πυκνή διοργάνωση.
🧭 Όταν οι αριθμοί λένε τη σκληρή αλήθεια
Η Κύπρος, με 134,5 βαθμούς, τερμάτισε 14η, μόλις λίγους βαθμούς πίσω από το Ισραήλ και την Εσθονία. Ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγο περισσότερη τύχη, λιγότερες ενστάσεις που απορρίφθηκαν ή απλά μια αθλήτρια να αγγίζει τα 6,70μ. αντί για 6,68μ.
Απέναντι σε χώρες με πολλαπλάσια αθλητική επένδυση, όπως η Βέλγιο (πρωταθλήτρια με 451,5β., 9 νίκες και 10 δεύτερες θέσεις) ή η Νορβηγία, που κλείδωσε την άνοδό της χάρη στο μεγάλο PB του Daniel Thrana στον ακοντισμό (80,24μ.) και την εντυπωσιακή νίκη της Henriette Jaeger στη μικτή σκυταλοδρομία, η κυπριακή προσπάθεια μοιάζει τιτάνια μέσα στην ταπεινότητά της.
Δείτε όλα τα αποτελέσματα – European Athletics Team Championships Second Division – Results
⚖️ Κριτική ματιά: Δικαιοσύνη και άνισοι αγώνες
Το ερώτημα παραμένει: μπορεί μια χώρα σαν την Κύπρο να σταθεί στα ίσια απέναντι σε ευρωπαϊκά θηρία, όταν οι υποδομές, οι συνθήκες προετοιμασίας, η αγωνιστική συχνότητα και η οικονομική στήριξη διαφέρουν δραματικά;
Η αυτοκριτική δεν βλάπτει άλλα ίσως θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες σε κάποια διοικητικά στελέχη; ΚΟΕΑΣ;
Από τον απόηχο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ομάδων στο Μάριμπορ, όπου η κυπριακή αποστολή έδωσε μια μάχη ψυχής αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα του δομικά άνισου ευρωπαϊκού αθλητικού οικοδομήματος, γεννιέται ένας αναπόφευκτος προβληματισμός — τελικά, ποιο είναι το όραμα του αθλητικού μας μοντέλου; Και ποιοι το διαχειρίζονται;
🎯 Αθλητισμός ή προσωπική φιλοδοξία;
Όταν μια χώρα δίνει ό,τι έχει —και πολλές φορές ό,τι δεν έχει— για να κρατηθεί στην αθλητική σκηνή, και βλέπει τα παιδιά της να παλεύουν σε συνθήκες δυσμενείς, χωρίς τις υποδομές, τις ευκαιρίες και την υποστήριξη που θεωρούνται αυτονόητες αλλού, αναρωτιέται κανείς αν αυτό το σύστημα υπηρετεί πραγματικά τον αθλητισμό ή απλώς εξυπηρετεί προσωπικές στρατηγικές ανέλιξης.
Γιατί αλήθεια, ποια είναι η ευθύνη των διαχειριστών του αθλητισμού; Των ομοσπονδιακών στελεχών, των τεχνοκρατών, των πολιτικών προϊσταμένων, των ανθρώπων που έχουν την εξουσία να καθορίσουν την πορεία των νέων; Επιδιώκουν την πρόοδο του αθλητισμού ή καλλιεργούν ένα μοντέλο βραχυπρόθεσμου εντυπωσιασμού, φωτογραφικών στιγμών και ατομικής προβολής;
⚖️ Η αλήθεια πίσω από τις λέξεις “ισότητα” και “στήριξη”
Η ισότητα στον αθλητισμό δεν είναι απλώς η ύπαρξη ενός κοινού κανονισμού. Είναι η διασφάλιση ίσων ευκαιριών για εξέλιξη και συμμετοχή. Όταν ένας Κύπριος αθλητής ταξιδεύει με δύο ανταποκρίσεις για να φτάσει σε ένα διεθνές στάδιο, όταν αγωνίζεται ίσως και χωρίς εργομετρική υποστήριξη, όταν κάνει βάρη σε χώρους που δεν πληρούν τις βασικές προδιαγραφές, πώς μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν αθλητή με πλήρη τεχνολογική υποστήριξη, ψυχολόγο, διατροφολόγο και 12 αγώνες προετοιμασίας τον χρόνο, άλλα και οικονομική άνεση;
Και κυρίως: ποιος φταίει για αυτό το χάσμα; Μπορούμε να κρυβόμαστε αιώνια πίσω από τη μικρή μας κλίμακα, ή μήπως ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε πως συχνά το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη μέσων αλλά η απουσία στρατηγικής;
🧭 Ένα μοντέλο που χρειάζεται επανεκκίνηση
Η Κύπρος έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι διαθέτει πρωταγωνιστές. Ταλαντούχους, αποφασισμένους και δουλευταράδες. Όμως, κανείς πρωταθλητής δεν φτάνει μόνος του στην κορυφή. Χρειάζεται πλαίσιο, σχέδιο, όραμα —και πάνω απ’ όλα, ανθρώπους που δεν επιδιώκουν την προσωπική δόξα πάνω στις πλάτες των αθλητών, αλλά την αληθινή πρόοδο της χώρας. Δεν είναι οι αθλητές που φταίνε. Είναι το σύστημα που διαχρονικά δεν τους άφησε να ανθίσουν με τη φήμη και την αξία τους. Ποιος αθλητής, λοιπόν, αφέθηκε ελεύθερος να διακριθεί αποκλειστικά χάρη στο ταλέντο, την προσπάθεια και τις επιδόσεις του, χωρίς να σκοντάψει στις σκοτεινές αγκυλώσεις της κομματοκρατίας και του παλαιοκομματισμού; Η απάντηση είναι πικρή: κανείς, όσο το σύστημα εξακολουθεί να μετρά αξίες με κομματικά χρώματα αντί με χρονομετρητές και μεζούρες.
Γιατί σε κάθε αποτυχία, δεν αποτυγχάνει ο αθλητής — αποτυγχάνει το μοντέλο. Και όσοι το υπηρετούν χωρίς ευθύνη, χωρίς αυτοκριτική και χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.
📝 Τελικά, ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Αν θέλουμε να αλλάξει η εικόνα, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να κοιτάμε το είδωλο του εαυτού μας και να αρχίσουμε να χτίζουμε, συλλογικά, το μέλλον των παιδιών μας.
🙌 Η αξιοπρέπεια του αγώνα – Η υπόσχεση της επιστροφής
Παρά τον υποβιβασμό, η κυπριακή αποστολή έδειξε ήθος, συνοχή και δύναμη. Οι νέοι αθλητές πήραν εμπειρίες, οι παλιοί κράτησαν την ομάδα όρθια μέχρι το τέλος, και το σύνολο απέδειξε ότι το πάθος ενός λαού για τον αθλητισμό δεν εξαρτάται από μετάλλια ή κατηγορίες.
Η Γ’ Κατηγορία το 2027 δεν είναι επιστροφή πίσω – είναι σημείο εκκίνησης. Για κάτι ισως καινούριο, καλύτερα την επομένη φορά και οργανωμένο, με σταθερό όραμα και στήριξη. Η Κύπρος έχει ξαναδείξει πως ξέρει να επιστρέφει. Και κυρίως, ξέρει να το κάνει με το κεφάλι ψηλά.
