20 C
Limassol
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
Περισσότερο

    Η εξέλιξη των κανονισμών στο άθλημα της πυγμαχίας απο τον 17ο έως τον 19ο αιώνα.

    ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

    Η εξέλιξη των κανονισμών στο άθλημα της πυγμαχίας απο τον 17ο έως τον 19ο αιώνα.

     ΜΑΤΣΑΡΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

    ΠΡΟΛΟΓΟΣ

     Η πυγμαχία, άθλημα δημοφιλέστατο από την αρχαιότητα, συνδέεται με την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να παλέψει, να αμυνθεί, να επιτεθεί είτε στα άγρια ζώα είτε στους ομοίους του. Υπάρχει λοιπόν σαν έκφραση και στους πρωτόγονους ανθρώπους, σχηματίστηκε σαν άθλημα όμως πολύ αργότερα όταν ο άνθρωπος άρχισε να συγκροτεί οργανωμένες κοινωνίες σε πολιτείες με την απογείωσή του φυσικά στην αρχαία Ελλάδα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες αρχαίους και σύγχρονους. Το άθλμα είχε στο διάβα των χρόνων μια πορεία με ανηφόρες και κατηφόρες, μια πορεία διακοπτώμενη και προόδευε περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τον τόπο, την κοινωνία και τις συνθήκες της εποχής, όπως και η συμμετοχή των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων σε αυτό. Συνηθίζεται να πιστεύεται πως στην πυγμαχία συμμετέχουν κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα της κοινωνιας. Η θέση όμως του αθλήματος στην κοινωνία αναβαθμίζεται συνεχώς και στην Ελλάδα, αφού παρατηρείται συνεχώς ολο και αυξανόμενη συμμετοχή αθλητών από ανώτερα κοινωνικά στρώματα και από γυναίκες.

    Η πυγμαχία παύει να είναι τόσο έντονα το άθλημα του δρόμου, των ‘’μπράβων’’ και των κατώτερων στρωμάτων και λαμβάνει σιγά σιγά τη θέση που της αξίζει στο χώρο όχι μόνο των μαχητικών, αλλά όλων των αθλημάτων.

    Εμφανίζεται να είναι ένα άθλημα- πολεμική τέχνη που προτιμάει μεγάλος αριθμός αθλητών και μη για τα οφέλη στην υγεία σωματική και ψυχική μέσω της άσκησης,της εκτόνωσης, απόκτησης αυτοπεποίθησης και της αποβολής του άγχους που προκαλείται από το σύγχρονο τρόπο ζωής. Ακόμα η πυγμαχία χρησιμοποιείται πολλές φορές και ως τρόπο αυτοάμυνα για τους ασκούμενους σε κάθε πιθανό κίνδυνο που μπορεί να αντιμετωπίσουν.

    Προβλήματα που αντιμετωπίζει το άθλημα ως προς την περεταίρω διάδωση του είναι διάφοροι αστικοί μύθοι που κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα και καλλιεργείται πολλές φορές από συλλόγους για τη βαρβαρότητα του, φήμες περί εσκεμμένου κατάγματος στη ρίνα, εγκεφαλικών κακώσεων κ.α.

    Εικόνα  Σκηνή πυγμαχίας από Παναθηναϊκό αμφορέα, του 6ου π.Χ. αιώνα. Μusee du Louvre.

    Εικόνα 

    Σκηνή πυγμαχίας από Παναθηναϊκό αμφορέα, του 6ου π.Χ. αιώνα. Μusee du Louvre.

    Πηγή: Μουρατίδης Ιωάννης, «Ιστορία φυσικής αγωγής και αθλητισμού του αρχαίου κόσμου.», σ.235.

     

    ΕΙΣΑΓΩΓΩΓΗ

     

    Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να ερευνηθεί η εξέλιξη των εναγωνίων κανονισμών της πυγμαχίας από την αναβίωση της στην Αγγλία τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα.

    Η πορεία των κανονισμών πέρασε από πολλά στάδια ανάλογα με τις ιδεές και τις συνθήκες της κάθε περιόδου και του κάθε τόπου (π.χ. Αγγλία, Γαλλία, Αμερική).

    Στόχος των κανονισμών ήταν ως επι το πλείστον η εξασφάλιση της ασφάλειας της υγείας των 2 αγωνιζομένων, χωρίς όμως να παραβλέπεται πάντα και η δημοφιλία και εξάπλωση του αθλήματος.

    Αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον του συγγραφέα στο ανωτέρο θέμα είναι η συνεχής αλλάγη των διατάξεων του αθλήματος ακόμα και σήμερα -2013- με τη διακοπή χρήσης του προστατευτικού του κεφαλιού

    –κάσκα- στους επίσημους αγώνες και οι αντικρουόμενες απόψεις των συγχρώνων επί του θέματος.

    Η εργασία δομείται από ένα σύντομο εισαγωγικό σημείωμα, ένα γενικό πρόλογο, και στη συνέχεια ξεχωριστά κεφάλαια όπου αναλύουν στο καθένα, ένα κομμάτι που σχετίζεται με το βασικό θέμα.

    Στο τέλος κάθε κεφαλαίου υπάρχει μια μικρή σύνοψη και στο τέλος της εργασίας ένα κεφάλαιο για τα συμπεράσματα.

    Εύχομαι η παρούσα βιβλιογραφική έρευνα να φανεί χρήσιμη σε κάθε παρόμοια μελλοντική προσπάθεια ενασχόλησης με το θέμα και φυσικά να παρουσιάσει διαυγώς και με ευχάριστο τρόπο το στοιχεία γύρω από τους κανονισμούς της πυγμαχίας, την ηθική τους υπόσταση , την ασφάλεια και το θέαμα που τελικά παρέχουν.

     

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

    Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 17Ο ΑΙΩΝΑ.

     

    Η πυγμαχία, η πάλη δηλαδη με τις γροθιές συνδέεται με τα ανθρώπινα ένστικτα της επιβίωσης, της αυτοάμυνας, της επιθετικότητας, είτε προς ομοίους, είτε προς τα άγρια ζώα που αντιμετώπιζαν στο περιβάλλον τους.

    Η γροθιά ήταν το καλύτερο δυνατό «όπλο» που εξόπλιζε το ανθρώπινο σωμα. Έτσι λοιπόν η πυγμαχία ως εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης εκφράστηκε σε διάφορους πολιτισμούς ασχέτως γεωγραφικής κατανομής.

    Οι πρώτες καταγραφές πυγμαχίας έγιναν πολύ πριν την Ελληνική και Ρωμαϊκή εποχή. Άιγυπτιακά ιερογλυφικά που χρονολογούνται στο 4000 π.Χ. 1 υποδηλώνουν πως οι Αιγύπτιοι πολεμιστές ασκούνταν με κάποιο είδος πυγμαχίας. Τύλιγαν τις γροθιές και τους καρπούς τους με επιδέσμους σαν ένα είδος πρωτόγονων γαντιών.

    Την ίδια περίοδο φαίνεται από ανεσκαμμένες πλάκες πως και στην περιοχή της Βαγδάτης ασκούνταν στην πυγμαχία με τις γροθιές τους τυλιγμένες με δέρμα. Το μεγάλο άλμα όμως από πολεμική έκφραση σε άθλημα έγινε στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Η ίδια η λέξη πυγμαχία σε διάφορες Ερωπαϊκές γλώσσες (pugilism, pugilato etc.)προέρχεται από τη λέξη «πυγμή». Στον Ελλαδικό χώρο οι πρώτοι που απεικόνησαν σκηνές πυγμαχίας ήταν οι κυκλαδίτες της Θήρας στον προϊστορικό οικισμό του Ακροτηρίου με την τοιχογραφία «Οι πυγμάχοι» (1550  π.χ.)2    με  ύψος  2,75  μ.  και  πλάτος  0,94  μ.  Οι  δύο  αντίπαλοι παρουσιάζονται να φορούν χειρόκτια στο δεξί τους μόνο χέρι και από τις διαφορές στον στολισμό τους θεωρείται πως είναι διαφορετικής κοινωνικής θέσης. Το νεαρό της ηλικίας των παιδιών (7-8 ετών) η χρησιμοποίηση πυγμαχικών γαντιών, η σωστή τεχνική (θέση του σώματος καλή βάση στηριξης η προετοιμασία για καινούριο χτύπημα) φανερώνουν τη διαχρονική και ευσυνείδητη καλλιέργεια του αγωνίσματος.

    Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στη μινωική Κρήτη του 1600 π.χ.3   με το ρητό (είδος αγγείου) της Αγίας Τριάδος που απεικονείζει αθλήματα τις εποχής συμπεριλαμβανομένης και της πυγμαχίας. Το ρητό είναι εύρημα μεγάλης σημασίας γιατί όχι μόνο μας αποδεικνύει ότι οι Μινωίτες ασκούνταν στην πυγμαχία αλλά μας δίνει και χρήσιμες πληροφορίες για τον τρόπο διεξαγωγής των αγώνων. Οι αντίπαλοι φορούν προστατευτικά κράνη , πυγμαχικά γάντια, ζώμα για να καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα, περιδέραια, ζώνες και ένας εξ αυτών φοράει σανδάλια. Ακόμα απεικονίζονται άλλοι να ετοιμάζονται να επιφέρουν χτύπημα με το δεξί τους χέρι και άλλοι να προστατεύονται.

    Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως δεν υπάρχουν ή δεν φαίνεται να υπάρχουν κριτές πράγμα που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι πιθανώς οι αγώνες να τελείωναν με την εξόντωση του αντιπάλου άποψη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επικρατούσα άποψη για τον ειρηνικό χαρακτήρα όλων των δραστηριοτήτων των Μινωιτών. Η «αλεγεινή πυγμή» (οδυνηρή πυγμαχία) συνεχίζει την πορεία της μέσα στο χρόνο και την ελληνική ιστορία και εμφανιζεται ξανά στα ομηρικά έπη και συγκεκριμένα στους επιτάφιους αγώνες προς τιμήν  του Πατρόκλου( «άθλα επι Πατρόκλω»). Περιγράφεται ο αγώνας μεταξύ Επειού και Ευρυάλου όπου ο πρώτος θα ρίξει τον αντίπαλο του αναίσθητο με ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο. Και οι δυο αθλητές  φορούσαν ζώμα και πυκτικούς ιμάντες από δέρμα ταύρου.

    • Αλμπανίδης Ε., Ιστορία της άθλησης στον αρχαίο ελληνικο κόσμο, Θεσσαλονικη 2004, σ.
    • Αλμπανιδης, ο.π., σ.

    Επόμενο στάδιο στην εξέλιξη του αθλήματος είναι η εισαγωγή του στους 23ους Ολυμπιακούς Αγώνες το 688 π.Χ. με πρώτο Ολυμπιονίκη τον Ονόμαστο4  από τη Σμύρνη, ο οποίος και επινόησε το σύνολο των αρχαίων κανονισμών, των οποίων η πλειοψηφία αγνοείται και γνωρίζουμε μερικούς μόνο  από  φιλολογικές  μαρτυρίες  και  έργα τέχνης.

    Ο χώρος στον οποίο διεξάγονταν το άθλημα σίγουρα δεν είχε τη μορφή του σημερινού ρίνγκ. Αν και δεν υπάρχουν πληροφορίες από φιλολογικές πηγές , από δυο αγγειογραφίες εικάζεται πως οι κριτές χρησιμοποιούσαν τα ραβδιά τους για να περιορίσουν τους πυγμάχους στον αγωνιστικό τους χώρο ή ακόμα χρησιμοποιούσαν σκάλες η φράχτες.

    Η χρήση προστατευτικών ‘’επιδέσμων-γαντιών’’ πέρασε από διάφορα στάδια κατά την πορεία του αθλήματος μέσα στο χρόνο. Υπάρχει αναφορά πως την εποχή του βασιλιά Αιγέα περι το 900 π.Χ. η πυγμαχία ασκούνταν ως εξής: οι δυο αντίπαλοι καθισμένοι σε δυο πέτρες, αντικριστά, και με ένα σύνθημα γρονθοκοπούν ο ένας τον άλλο μέχρι θανάτου φορώντας στα χέρια τους δερμάτινους ιμάντες. Επειδή η διαδικασία αυτή απαιτούσε πολύ χρόνο, λέγεται πως ο Θησέας προσέθεσε μέταλλο ή ακόμα και καρφιά στους ιμάντες τους οι οποίοι ονομάστηκαν κατόπιν «μύρμηκες».

    Μουρατίδης Ιωάννης, Ιστορία φυσικής αγωγής και αθλητισμού του αρχαίου κόσμου, Θεσσαλονίκη 2010, σ.

     

    Γενικότερα οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να καλύπτουν τα χέρια τους σε αντίθεση με τους ανατολικούς λαούς που έδεναν απλά τους καρπούς τους.

    Οι δερμάτινοι ιμάντες που τύλιγαν τα χέρια τους μέχρι περίπου τον  5ο   π.Χ.  αιώνα  ονομάζονταν  «μειλίχαι»  ή  «στροφία».5    Οι  ιμάντες αυτοί αρχικάν χρησιμοποιούνταν για να προστατεύονται οι αρθρώσεις

    των δακτύλων και να γίνονται πιο ήπια τα κτυπήματα και δεν είχαν επιθετική χροιά. Για τους ιμάντες αυτούς αναφέρει σχετικά ο Πλάτων:

    «τοίς δε πυκτεύουσιν ούκ ήν πώ τηνικαύτα ιμάς οξύς επί τώ καρπώ της χειρός εκατέρας, αλλά ταίς μειλίχαις έτι επύκτευον, υπό το κοίλον δέοντες της χειρός, ίνα οί δάκτυλοι  σφίσιν απολείπωνται γυμνοί αί δέ έκ βοέας  ωμής  ιμάντες λεπτοί τρόπον τινά αρχαίον πεπέγμένοι δι αλλήλων ήσαν αί μειλίχαι.»6

    Μετά τον 5ο αιώνα άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα είδος έτοιμων περιτυλιγμένων ιμάντων τους λεγόμενους «οξείς» λόγω της οξύτητας των χτυπημάτων που προκαλούσαν. Στην προπόνηση χρησιμοποιούνταν ιμάντες που έμοιαζαν με τα σημερινά πυγμαχικά γάντια με την ονομασία «επίσφαιραι». Με την εμφάνιση των Ρωμαίων στο προσκήνιο, η πυγμαχία, όπωςς και τα περισσότερα αθληματα γίνονται πιο βίαια και πιο εντυπωσιακή κατά το ρητό «panem et circences» και έτσι εισήχθη ένα νέο είδος πυγμαχικού γαντιού που το ονόμαζαν «caestus» που επέφερε χτυπήματα σχεδόν θανατηφόρα στον αντίπαλο.

    • Πλάτων, Νόμοι 830
    Εικόνα 6 Αθλητής την ώρα που «απαγορεύει». Αττικός αμφορίσκος, 5ος π.Χ. αιώνας. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ε.Α.Μ.: 1689
    Εικόνα 6 Αθλητής την ώρα που «απαγορεύει». Αττικός αμφορίσκος, 5ος π.Χ. αιώνας. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ε.Α.Μ.: 1689

    Εικόνα 6

    Αθλητής την ώρα που «απαγορεύει». Αττικός αμφορίσκος, 5ος π.Χ. αιώνας. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ε.Α.Μ.: 1689

    Πηγή: Μουρατίδης, ο.π., σ.240

    Γεγονός είναι πάντως πως δεν γνωρίζουμε εάν τα «caestus» χρησιμοποιούνταν στους Πανελλήνιους Αγώνες.

    Μετα την κατάκτηση από τους Ρωμαίους 146 π.Χ. το άθλημα αρχιζει να παρακμάζει. Το ενδιαφέρον του κόσμου προς την πυγμαχία ατόνησε εν συνεχεία και κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους και φαίνεται να επιβίωσε έμμεσα μέσα από διαφορετικού τύπου αγώνες μέχρι την αναβίωση της στην Αγγλία τον 17ο αιώνα. Η πυγμαχία εισήχθη στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1904 στον Άγιο Λουδοβίκο των Η.Π.Α. και από τότε διεξάγεται αδιάλειπτα με εξαίρεση τους Μεσολυμπιακούς Αγώνες (Αθήνα 1906) και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912.

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

    Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17Ο ΑΙΩΝΑ

    Η πυγμαχία μετα από περίπου 1300 χρονια σε αφάνεια φαίνεται να επανέρχεται στο προσκήνιο στην Αγγλία έχοντας στενούς δερμούς με την ξιφασκία. Οι δάσκαλοι της ξιφασκίας συνήθιζαν να διδάσκουν στους μαθητές τους και την τέχνη της αυτοάμυνας την πυγμαχία, γι’ αυτό συχνά διοργάνωναν εκδηλώσεις για να αποκτήσουν δημοσιότητα.

    Μια τέτοια μαρτυρία για τέτοιου είδους εκδήλωση μας δίνεται  το  16627,  που  αναφέρει  αυτού  του  είδους  τον  αγώνα  ως «prizefight» όρος που σταδιακά αντικαταστάθηκε από την ονομασία «boxing».

    Οι μάχες με τις γροθιές άρχισαν σιγά σιγά να ελκύουν όλο και περισσότερο κόσμο, ομάδες ανδρών κατεύθαναν από την επαρχία και οργάνωναν αγώνες.

    Οι θεατές σχημάτιζαν έναν κύκλο με ένα σχοινί (‘’ring’’- ‘’δακτύλιος’’) όπου λάμβανε χώρα ο αγώνας. Οι αντίπαλοι προκαλούσαν ο ένας τον άλλο και ως αποδοχή της πρόκλησης έριχναν το καπέλο τους μέσα στο ρινγκ.

    Αγώνες άρχισαν να γίνονται παντού. Ακόμα και αριστοκράτες έθεταν τους υπηρέτες ή και τους εμπόρους τους να αγώνιστουν έναντι τοπικών ‘’πρωταθλητών’’.Πρώτη αναφορά αγώνα πυγμαχίας στην Αγγλία έγινε τον Ιανουάριο  του  16818:  «Εχθές,  ένας  αγώνας  πυγμαχίας  έλαβε  χώρα ενώπιον της εξοχότητος του Δούκα του Albemarle ανάμεσα στον υπηρέτη του Δούκα και ένα μακελάρη. Ο τελευταίος κέρδισε το βραβείο, όπως το είχε κάνει πολλές φορες πριν, αν και τον θεωρούσαν απλά ένα μικρό άντρα, ήταν ο καλύτερος σ αυτήν την άσκηση στην Αγγλία».

    Οι διαφορές ενός αγώνα τύπου ‘’prizefight’’ με ένα σημερινό αγώνα πυγμαχίας είναι εμφανείς σε όλα τα επίπεδα. Απαγορευόταν τα λακτίσματα, τα δαγκώματα, και το βγάλσιμο των ματιών όπως και λαβές και κτυπήματα κάτω από τη μέση. Σημαίνοντα ρόλο σε έναν αγώνα είχε η πάλη καθώς οι αθλητές μπορούσαν να ρίξουν στο έδαφος τον αντίπαλο τους και να πέσουν επάνω του αλλά όχι να τον χτυπούν καθόσο είναι πεσμένος στο έδαφος. Εάν ένας μαχητής ήταν στο έδαφος για παραπάνω από 30’’ ο γύρος έληγε.

    Οι   γύροι   γενικότερα  δεν   είχαν   συγκεκριμένη διάρκεια και συνήθως έληγαν όταν ο ένας από τους δυό δεν μπορούσε να συνεχίσει. Δεν υπήρχε επίσημη διαιτησία και το ρόλο αυτό αναλάμβαναν οι θεατές. Όσο το άθλημα άρχισε να γίνεται όλο και πιο δημοφιλές το ρίνγκ με το σκοινί που κρατούσαν οι θεατές φαινόταν όλο και πιο ανεπαρκές και έτσι χρησιμοποιήθηκαν κάποιες σταθερές βάσεις όπου δενόταν το σκοινί. Ακόμα σε μεγάλους και σημαντικούς αγώνες στήνονταν κάποια εξωτερική εξέδρα για τους χρονομέτρες, τους μαστιγωτές που κρατούσαν τους θεατές μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα.

    Κάθε πυγμάχος είχε στη ‘’γωνία’’ του δυο βοηθητικούς που ήταν συνήθως και αυτοί μαχητές και είτε βοηθούσαν τον πυγμάχο στο διάλειμα είτε κάποιες φορές αγωνίζονταν στη θέση τους. Κατά μήκος του κέντρου του ρίνγκ χαρασσόταν μια γραμμή την οποία θα έπρεπε και οι δυο αντίπαλοι να πατούν με τα δάκτυλα των ποδιών τους. Όταν ένας από τους δυο έκανε πάνω από 8’’ να πατήσει τη γραμμή θεωρούνταν ανίκανος να συνεχίσει και έχανε τον αγώνα.

    Ο πρώτος πρωταθλητής της εποχής αυτής στην πυγμαχία θεωρείται  ο  James  Figg  από  το  Oxfordshire.9    Ηταν  ικανότατος  στην ξιφασκία και την πυγμαχία. Το 1719 δημιούργησε μια ακαδημία όπου δίδασκε κυρίως αυτοάμυνα στο Tottenham με το όνομα ‘’Fig’s Amphitheatre’’. Από τους πιο γνωστούς μαθητές του Figg ήταν ο Jack Broughton που θα διαδραματίσει αργότερα σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη του αθλήματος.  O James  Figg πέθανε το 1734 – κατ’ άλλους 1940.10

    Το άθλημα της πυγμαχίας λοιπόν μετά από αιώνες αφάνειας επιστρέφει στο προσκήνιο υπο την ονομασία «prizefighting», και ο περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων διαρκώς μεγαλώνει. Υπάρχουν πολλές διαφορές με τη μορφή που έχει πάρει σήμερα και διέπεται από λίγους και βασικούς κανονισμούς, οι οποίοι δεν διασφαλίζουν τόσο την ασφάλεια των αγωνιστών παρα μόνο ορίζουν κάποια πλαίσια για το άθλημα.

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

    Jack Broughton και οι πρώτοι κανονισμοί

    • Fleisher Nat-Sam Andre, An illustrated History of Boxing , σ.

    Γεννημένος στις 5 Ιουλίου 170411   στο Λονδίνο ή στο Gloucestershire ο Broughton άντρας πολύ μυώδης και εύσωμος εργαζόταν ως κουβαλητής ή ως ‘’κωπηλάτης’’ περνόντας πολίτες από τη μια πλευρα του Τάμεση στην άλλη και παρά ταύτα το όνομα του θα συνδεόταν άρρηκτα με τη σύγχρονη πυγμαχία. Άγνωστο το πότε ξεκίνησε, ήταν μαθητής         στο «Αμφιθέατρο» του Figg για πολλά χρόνια. Αν και οι αναφορές της εποχής στους αγώνες είναι λίγες θεωρείται ο Πρωταθλητής της Αγγλίας που δεν ηττήθηκε ποτέ μέσα σε 20 χρόνια.

    Με όλη αυτή τη φήμη γύρω από το όνομά του ο Broughton και με τη στήρηξη εύπορων θαυμαστών του όπως ο Δούκας του Cumberland δημιούργησε το δικό του ‘’Αμφιθέατρο’’ τη δική του δηλαδή ακαδημία πυγμαχίας και μάλιστα μόλις ένα δρόμο πάνω από την ακαδημία του Figg.

    Ανάμεσα στις 2 ακαδημίες αναπτύχθηκε οξύς ανταγωνισμός και εκφράστηκε άμεσα με τον πιο σημαντικό αγώνα στην σταδιοδρομία του Broughton που κλήθηκε να αναμετρηθεί με έναν τελειόφοιτο της ακαδημίας του Figg , τον George ‘’The Coachman’’ Stevenson το 1741. Στο πρόσωπο του Stevenson οι αντίπαλοι του Broughton έβλεπαν αυτόν που θα μπορούσε να καταστρέψει τη φήμη του και θα αναστήλωνε ξανα το μονοπώλιο που κάποτε απολάμβανε η ακαδημία του Figg. Το ενδιαφέρον του κοινού για τον αγώνα του Broughton με τον Stevenson εκτοξεύθηκε όταν τον τελευταίο υποστήριξε δημόσια ο πρίγκηπας της Ουαλίας και αδερφός του Δούκα του Cumberland. Xωρίς να είναι απολύτως ξεκάθαρο από τις πηγές που υπάρχουν, στον αγώνα αυτό ο Stevenson καταλήγει νεκρός από τα κτυπήματα του Broughton πράγμα που ώθησε τον νικητή να δημιουργήσει τους πρώτους κανόνες της πυγμαχίας και να τους δημοσιεύσει για πρώτη φορά στο αμφιθέατρο του στις 16 Αυγούστου 1743. 12

    Οι κανόνες ήταν οι εξής :

    1. Ένα τετράγωνο με ακμή μήκους μιας γιάρδας θα χαραχθεί στο μέσο του ρίνγκ και κάθε φορά μετα από μία πτώση οι βοηθοί πρέπει να φέρουν τους αγωνιζόμενους στη μία πλευρά του τετραγώνου απέναντι από τον αντίπαλο τους και εως ότου τοποθετηθούν δίκαια και ίσα απέναντι, στις γραμμες, είναι απαγορευμένο να κτυπήσουν ο ένας τον άλλο.
    2. Για να προληφθούν διαμάχες, ο χρόνος εντός του οποίου ο αθλητής πρέπει να έχει επιστρέψει με το βοηθό του στη γραμμή του μετά από μια πτώση είναι μισό λεπτό. Διαφορετικά θεωρείται ητημένος.
    3. Σε κάθε κύριο αγώνα, κανένα άτομο δεν επιτρέπεται να βρίσκεται πάνω στο ρίνγκ πλήν των αθλητών και των βοηθών τους. Ο ίδιος κανονισμός ισχύει και στους αποχαιρετιστήριους αγώνες εκτός από την περίπτωση που ο Jack Broughton εγκωμιάζει τους ευγενείς αθλητές ή τους βοηθάει να λάβουν τις θέσεις τους, με την προϋπόθεση ότι δεν δια εμπλακεί στον αγώνα. Και όποιος προτίθεται να παραβιάσει αυτούς τους κανόνες να αποβάλλεται από τον οίκο. Όλοι θα πρέπει να κατεβαίνουν από τον ρίνγκ μόλις οι αθλητές γυμνωθούν από τη μέση και πάνω.
    4. Κανένας αθλητής δεν κυρήσεται ηττημένος εάν δεν αποτύχει να επανέλθει στη γραμμή του εντός των 30΄΄ ή εάν δεν τον κυρήξει ηττημένο ο βοηθός του. Κανένας βοοηθός δεν επιτρέπεται να ρωτήσει κάτι τον αθλητή του ή να τον συμβουλέψει να παραιτηθεί.
    5. Στους αποχαιρετιστήριους αγώνες ο νικητής θα πάρει τα 2/3 των χρημάτων που θα δοθούν, τα οποία πρέπει να μοιραστούν δημοσίως πάνω στο ρίνγκ και δεν επιτρέπονται άλλες, προσωπικές συμφωνίες.
    6. Για να προληφθούν διαφωνίες, σε κάθε αγώνα οι αθλητές πρέπει με το ανέβασμα τους στο ρίνγκ να επιλέξουν από το κοινό 2 διαιτητές που θα επιλύσουν αποκλειστικά όλες τις διαφωνίες που τυχόν θα προκύψουν, και εάν οι 2 διαιτητές δεν συμφωνούν ,αυτοί θα επιλέξουν ένα τρίτο που θα πάρει την τελική απόφαση.
    7. Κανένας αθλητής δεν επιτρέπεται να κτυπήσει τον αντίπαλο του ενώ αυτός είναι ‘’κάτω’’, ή να τον αδράξει από το μηρό , το παντελόνι ή άλλο σημείο κάτω από τη μέση. Ένας αθλητής πεσμένος στα γόνατα θεωρείται ‘’κάτω’’.

    Αυτοί οι κανόνες υιοθετήθηκαν ως οι κύριοι κανόνες της πυγμαχίας για περίπου τα επόμενα 100 χρόνια οπότε αντικαταστάθηκαν από τους «London Prizefighting Rules» το 183813.

    Η εμμονή του Broughton όμως με την ασφάλεια δεν σταμάτησε στους κανόνες που δημοσίευσε. Επινόησε τα «Hand Mufflers» γάντια γεμισμένα με τρίχες αλόγου, σχεδιασμένα να απαλύνουν τα κτυπήματα και επέβαλε στους μαθητές της ακαδημίας του να τα φοράνε, όπως και προστατευτικά για το κεφάλι τους κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ότι οι ευγενείς μπορούσαν πλέον να ασχολούνται με την πυγμαχία χωρίς να χαλάσουν την εμφανισή τους και το άθλημα έγινε ακόμα πιο δημοφιλές στους ‘’γαλαζοαίματους’’.

    Ο Jack Broughton έζησε εως τα 85 και απεβίωσε στις 8 Ιανουαρίου το 1789 αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά στο χώρο της πυγμαχίας.

    Οι κανονισμοί του Jack Broughton έφεραν την πυγμαχία ένα βήμα πιο κοντά στη σημερινή της μορφή, έδωσαν μια τυποποίηση και οργάνωση για το πώς θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα οι αγώνες και πάνω από όλα έθεσαν πρώτα την ασφάλεια και την σωματική ακεραιότητα, όσο αυτό ήταν δυνατον, των συμμετεχόντων. Πάνω σε αυτούς στηρίχθηκαν οι κανονισμοί που τους διαδέχτηκαν το 1838 οι ‘’London Prize Ring Rules’’.

     

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

    ‘’London Prize Ring Rules 1838’’

    Οι κανόνες του Jack Broughton έμειναν στο προσκήνιο και έκριναν τους αγώνες πυγμαχίας για έναν περίπου αιώνα μετά την έκδοση τους το 1743. Ήταν σε ισχύ για ακριβώς 95 συναπτά έτη μέχρι την αντικατάσταση τους από τους «London Prize Ring Rules» (L.P.R.R.) to 1838 από το Βρετανικό Πυγμαχικό Σύνδεσμο – British Pugilistic Association.

    Οι κανόνες ήταν ως ακολουθούν :

    1. Ότι το ρίνγκ πρέπει να είναι κατασκευασμένο από χλόη, πρέπει να είναι τετράγωνο εικοσιτεσάρων ποδιών, σχηματισμένο από οκτώ βάσεις και σχοινιά, με τα τελευταία να εκτείνονται σε διπλές γραμμές, με την πιο πάνω γραμμή να απέχει τέσσερα πόδια από το έδαφος. Ότι στο κέντρο του ρίνγκ έχει σχηματιστεί ένα σημάδι για να ονομαστεί η γραμμή, και ότι στις δυο απέναντι γωνίες που θα επιλεχθούν,ικανοποιητικά μεγάλες γραμμές θα περικλείουν χώρο που θα υποδεχθούν τους βοηθούς και τους νερουλάδες και ονομαστούν ‘’οι γωνίες’’.
    1. Ότι κάθε άντρας θα πρέπει να υποστηρίζεται στο ρίνγκ από ένα βοηθό και ένα νερουλά, ο πρώτος εξοπλισμένος με ένα σφουγγάρι, ο δεύτερος με ένα μπουκάλι νερο. Οι μαχητές αφού ‘’δώσουν χέρια’’ πρέπει να αποσυρθούν μέχρι οι βοηθοί τους να ρίξουν το νόμισμα για την επιλογή της θέσης και ο νικητής θα πρέπει να διαλέξει σύμφωνα με τις συνθήκες αέρα και ήλιου, και να διευθύνει τον αθλητή του εκεί, με τον αντιπαλο να παίρνει την απέναντι γωνία.
    2. Ότι κάθε αθλητής θα πρέπει να προμηθεύεται με ένα μαντήλι που ταιριάζει στην φαντασία του και οι βοηθοί πρέπει να περιτυλίξουν στο πάνω μέρος του κεντρικού στηρίγματος αυτά τα μαντήλια. Ότι τα μαντήλια πρέπει να αποκαλούνται ‘’τα χρώματα’’ και ο νικητής του αγώνα στο τέλος θα πρέπει να τα παίρνει στην κατοχή του ως τρόπαια της νίκης.
    3. Ότι δυο κριτές πρέπει να επιλεχθούν από τους βοηθούς για να παρακολουθούν την εξέλιξη του αγώνα και να κάνουν ένσταση σε κάθε παρέκκλιση από τους κανονισμούς που παρατίθενται. Ότι ένας διαιτητής θα πρέπει να επιλέγεται από τους κριτές , στον οποίο θα πρέπει να αναφέρονται όλες οι διαφωνίες, και ότι η απόφαση αυτού του διαιτητή, όποια και να είναι, θα είναι τελική και αποδεκτή από όλες τις ομάδες είτε αφορά το θέμα της διαφωνίας είτε το αποτέλεσμα της μάχης. Ότι στους κριτές θα προμηθεύεται ένα ρολόι για να μπορούν να καλέσουν ‘’time’’ και ότι μαζί θα αποφασίσουν ποιόν θα αφορά αυτή η ευθύνη, και μόνο αυτού του κριτή το κάλεσμα θα υπακούν και κανένα άλλο άτομο δεν θα εμπλακεί στο θέμα του ‘’time’’. Ότι ο διαιτητής αναχαιτίζει κάθε άποψη μέχρι να συμφωνίσει με τους κριτές και οι κριτές θα συμμορφόνονται με την απόφαση του χωρίς αμφισβήτηση.
    4. Ότι στους άντρες που θα γυμνωθούν θα γίνεται έλεγχος από τους βοηθούς στα παπούτσια και τα εσώρουχα τους και αν κάποια ένσταση γίνει για καρφιά στα πρώτα και την είσοδο απαγορευμένων ουσιών στα δεύτερα, πρέπει να απευθυνθούν στους κριτές οι οποίοι σε συμφωνία με το διαιτητή πρέπει να ορίσουν τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.
    5. Ότι και οι δυο άντρες μόλις είναι έτοιμοι, πρέπει να οδηγηθούν στην γραμμή της πλευράς της γωνίας που διάλεξαν προηγουμένως και οι βοηθοί απ τη μία πλευρά και οι αθλητές από την άλλη, αφου έχουν ‘’δώσει χέρια’’ , οι πρώτοι πρέπει να επιστρέψουν στις γωνίες τους και εκεί να παραμείνουν εντός των σημαδιών μέχρι να τελειώσει ο γύρος και για κανένα λόγο να μην πλησιάσουν τους αθλητές τους κατά τη διάρκεια του γύρου με ποινή 5s για κάθε προσβολή υπο την κρίση του διαιτητή. Η ποινή που πρέπει αυστηρά να επιβληθεί δίνεται στο κεφάλαιο του συλλόγου. Ο αθλητής θεωρείται υπεύθυνος για κάθε πρόστιμο που καταλογίζεται στο βοηθό.
    6. Ότι στο τέλος του γύρου ένας αθλητής είναι ‘’κάτω’’, ο βοηθός και ο νερουλάς θα πρέπει να βοηθήσουν η να κουβαλήσουν τον αθλητή στη γωνία του, προσφέροντας εκεί την απαραίτητη φροντίδα και κανένα άλλο προσωπο δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτή  τη         διαδικασία.
    7. Ότι στη λήξη των 30’’ (εκτός εάν συμφωνηθεί αλλιώς), ο καθορισμένος κριτής θα καλέσει ‘’time’’, στο άκουσμα του οποίου κάθε αθλητής

    θα πρέπει να σηκωθεί από τα γόνατα του νερουλά και πρέπει να οδηγηθεί χωρίς βοήθεια στην πλευρά της γραμμής του, με τον βοηθό και το νερουλά να παραμένουν στη γωνία τους, και ότι κάθε άντρας που θα αποτύχει να φτάσει στη γραμμή μέσα σε 8’’ θα θεωρείται πως έχασε τον αγώνα.

    1. Ότι για    κανέναν   παράγοντα    δεν επιτρέπεται σε κανέναν άνθρωπο να εισλελθει στο ρίνγκ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ούτε μέχρις ότου αυτος τελειώσει, και ότι σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί ή εάν τα σκοινιά ή τα στηρίγματα διασαλευθούν ή αφαιρεθούν, είναι στη δικαιοδοσία των κριτών και του διαιτητή να ορίσει νικητή στον αθλητή που κατά τη γνώμη του ήταν καλύτερος στον αγώνα.
    2. Ότι ο βοηθός και ο νερουλάς δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, συμβουλεύουν και καθοδηγούν τον αντίπαλο του αθλητή τους και θα απέχουν από κάθε προσβλητική και ερεθιστική από κάθε άποψη και θα πρέπει να συμπεριφέρονται με τάξη και ευπρέπεια και να παραμείνουν στην επιμελή και προσεκτική εκπλήρωση των καθηκόντων τους στους αθλητές τους.
    3. Ότι σηκώνοντας τους αθλητές τους οι βοηθοί ή νερουλάδες, εάν τραυματίσουν εσκεμμένα τον αντίπαλο , ο τελευταίος κρίνεται πως κερδίζει τον αγώνα με απόφαση των κριτών ή του διαιτητή.
    4. Ότι θα είναι μια δίκαιη ‘’όρθια’’ μάχη και εάν κάποιος αθλητής πέσει οικειοθελώς στο έδαφος χωρίς να έχει λάβει κάποιο κτύπημα, θα ορίζεται πως έχασε τον αγώνα, αλλα από αυτόν τον κανόνα εξαιρείται όποιος γλιστράει από τη λαβή του αντιπάλου του για να αποφύγει την ποινή ή από εμφανή αδυναμία ή ατύχημα.
    5. Ότι χτύπημα με το κεφάλι θα θεωρείται ‘’foul’’ και η ομάδα που ασκεί αυτήν την πρακτική θα χάνει τον αγώνα.
    6. Ότι ένα χτύπημα όταν ο αντίπαλος πέφτει ή είναι στο έδαφος θεωρείται ‘’foul’’. Ότι αθλητής με το ένα γόνατο και το ένα χέρι στο έδαφος ή με τα δυο γόνατα στο έδαφος θα θεωρείται ‘’κάτω’’ και χτύπημα που θα δοθεί σε κάποια από τις 2 περιπτώσεις θα θεωρείται ‘’foul’’, με την προϋπόθεση ότι ο αθλητής που είναι κάτω δεν θα προσπαθήσει ο ίδιος να χτυπήσει ή δεν θα το πράξει.
    7. Ότι ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη της μέσης θεωρείται ‘’foul’’ και ότι η αρπαγή του αντιπάλου κάτω από τη μέση από το μηρό ή αλλού θεωρείται ‘’foul’’.
    8. Ότι όλες οι προσπάθειες να προκληθεί τραυματισμός βγάλσιμο ή σκίσιμο της σάρκας με τα δάκτυλα ή τα νύχια και τα δαγκώματα, θεωρούνται ‘’foul’’.
    9. Ότι τα λακτίσματα και οι ελεύθερες πτώσεις πάνω στον αντίπαλο με τα γόνατα ή αλλιώς όταν αυτός είναι ‘’κάτω’’ θα θεωρούνται ‘’foul’’.
    10. Ότι όλα τα στοιχήματα θα πρέπει να πληρώνονται όπως τα αγωνιστικά χρήματα, μετά από τον αγώνα.
    11. Ότι σε κανένα άτομο με καμία πρόφαση δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να πλησιάσει το ρίνγκ κοντύτερα από 10 πόδια, με την εξαίρεση των κριτών και του διαιτητή και των ατόμων που έχουν οριστεί για το νερό ή άλλο αναψυκτικό για τους αθλητές που πρέπει να λάβουν τις θέσεις τους κοντά στις γωνίες που επέλεξαν οι βοηθοί τους.
    12. Ότι ληξιπρόθεσμη σημείωση πρέπει να δίνεται από αυτόν που κατέχει τα χρήματα των στοιχημάτων, για την ώρα κα τη μέρα που θα παραδοθούν τα χρήματα και ότι απαλλάσεται από κάθε υποχρέωση αφου υπακούσει τις οδηγίες των κριτών και του διαιτητή, και ότι όλες οι ομάδες θα δεσμεύονται από αυτούς τους κανόνες, και ότι στο μέλλον όλες οι συμφωνίες των αγώνων θα διέπονται από το πνεύμα αυτών των κανονισμών και δίχως επιφύλαξη ή αμφιλογία.
    13. Ότι σε περίπτωση δικαστικής παρεμβολής, ο διαιτητής πρέπει να έχει τη δύναμη να ορίσει το χρόνο και το μέρος για την επόμενη συνάντηση, αν είναι δυνατόν την ίδια μέρα.
    14. Ότι εάν ένας αγώνας δεν ολοκληρωθεί την ίδια ημέρα, όλα τα στοιχήματα θεωρούνται άκυρα εκτός αν αποφασιστούν ξανά από κοινή συμφωνία, όμως τα χρήματα του αγώνα πρέπει να παραμείνουν στα χέρια αυτού που κρατάει τα στοιχήματα μέχρι να κερδιθούν ή να χαθούν δίκαια από αγώνα εκτός αν κάθε ομάδα αποφασίσει να αποσύρει το στοίχημα.
    15. Ότι όλοι οι αγώνες σε σκηνή να διεξάγονται οσο το δυνατόν περισσότερο σε συμφωνία με τους παραπάνω κανονισμούς.

    Με τη συγκέντρωση των London Prize Ring Rules γίνεται φανερό πως το άθλημα συνεχώς αναβαθμίζεται, του δίνεται η οργάνωση και σοβαρότητα που του αξίζει, όπως και λαμβάνονται διαρκώς κανονισμοί που αποσκοπούν στην διαφύλαξη της σωματικής ακεραιότητας των συμμετεχόντων.

    Από τους 7 κανόνες του Broughton φτάνουμε στους 23 L.P.R.R. οι οποίοι θα χρησιμοποιούνται για 15 χρόνια μέχρι την ανανέωση τους και τη συμμόρφωση τους στις νέες καταστάσεις και προβλήματα που προέκυπταν.

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

    «Revised London Prize Ring Rules 1853 »

    Μετά από πολυετή χρήση των κανονισμών του 1838, φάνηκε πως ήταν ανεπαρκείς για να επιλύσουν απρόοπτα προβλήματα που συνήθως προέκυπταν στους αγώνες. Αποφασίστηκε λοιπόν μια αναμόρφωση τους και έτσι συστήθηκε μια επιτροπή από ευγενείς, μέλη του Πυγμαχικού Φιλανθρωπικού Συνδέσμου – Pugilistic Benevolent Association για το σκοπό αυτό. Όταν το έργο ολοκληρώθηκε οι κανονισμοί παρουσιάστηκαν σε ολομέλεια του συνδέσμου και έγιναν αποδεκτοί παμψηφεί.

    Οι ανανεωμένοι κανόνες «London Prize Ring Rules» είναι οι εξής :

     

    1. Ότι το ρίνγκ πρέπει να είναι κατασκευασμένο από χλόη, πρέπει να είναι τετράγωνο εικοσιτεσάρων ποδιών, σχηματισμένο από οκτώ βάσεις και σχοινιά, με τα τελευταία να εκτείνονται σε διπλές γραμμές, με την πιο πάνω γραμμή να απέχει τέσσερα πόδια από το έδαφος. Ότι στο κέντρο του ρίνγκ έχει σχηματιστεί ένα σημάδι για να ονομαστεί η γραμμή, και ότι στις δυο απέναντι γωνίες που θα επιλεχθούν,ικανοποιητικά μεγάλες γραμμές θα περικλείουν χώρο που θα υποδεχθούν τους βοηθούς και τους νερουλάδες και ονομαστούν ‘’οι γωνίες’’.
    2. Ότι κάθε άντρας θα πρέπει να υποστηρίζεται στο ρίνγκ από ένα βοηθό και ένα νερουλά, ο πρώτος εξοπλισμένος με ένα σφουγγάρι, ο δεύτερος με ένα μπουκάλι νερο. Οι μαχητές αφού ‘’δώσουν χέρια’’ πρέπει να αποσυρθούν μέχρι οι βοηθοί τους να ρίξουν το νόμισμα για την επιλογή της θέσης και ο νικητής θα πρέπει να διαλέξει σύμφωνα με τις συνθήκες αέρα και ήλιου, και να διευθύνει τον αθλητή του εκεί, με τον αντιπαλο να παίρνει την απέναντι γωνία.
    3. Ότι κάθε αθλητής θα πρέπει να προμηθεύεται με ένα μαντήλι που ταιριάζει στην φαντασία του και οι βοηθοί πρέπει να περιτυλίξουν στο πάνω μέρος του κεντρικού στηρίγματος αυτά τα μαντήλια. Ότι τα μαντήλια πρέπει να αποκαλούνται ‘’τα χρώματα’’ και ο νικητής του αγώνα στο τέλος θα πρέπει να τα παίρνει στην κατοχή του ως τρόπαια της νίκης.

    Εικόνα 13

     Ο πρωταθλητής της Αγγλίας, Tom Sayers (αριστερά), και ο κάτοχος του τίτλου της Αμερικής, John C. Heenan, συναντήθηκαν στην Αγγλία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, στις 17 Απριλίου 1860. Αυτός ο αγώνας απέκτησε μεγάλη φήμη από το Βρετανικό και Αμερικάνικο τύπο. Η Βρετανική αστυνομία είχε σχεδιάσει να αναστείλει τον αγώνα αλλά απέτυχε.

     Πηγή: Νat Fleisher, o.π., σ.43

    1. Ότι δυο κριτές πρέπει να επιλεχθούν από τους βοηθούς ή τους υποστηρικτές για να παρακολουθούν την εξέλιξη του αγώνα και από τους κριτές, εκτός αν συμφωνηθεί αλλιώς, στον οποίο θα πρέπει να αναφέρονται όλες οι διαφωνίες, και ότι η απόφαση αυτού του διαιτητή, όποια και να είναι, θα είναι τελική και αποδεκτή από όλες τις ομάδες είτε αφορά το θέμα της διαφωνίας είτε το αποτέλεσμα της μάχης. Ότι στους κριτές θα προμηθεύεται ένα ρολόι για να μπορούν να καλέσουν ‘’time’’ και ότι μαζί θα αποφασίσουν ποιόν θα αφορά αυτή η ευθύνη, και μόνο αυτού του κριτή το κάλεσμα θα υπακούν και κανένα άλλο άτομο δεν θα εμπλακεί στο θέμα του ‘’time’’. Ότι ο διαιτητής αναχαιτίζει κάθε άποψη μέχρι να συμφωνίσει με τους κριτές και οι κριτές θα συμμορφόνονται με την απόφαση του χωρίς αμφισβήτηση.
    2. Να κάνουν ένσταση σε κάθε παρέκκλιση από τους κανονισμούς που παρατίθενται. Ότι ένας διαιτητής θα πρέπει να επιλέγεται από τους κριτές, εκτός αν συμφωνηθεί αλλιώς, στον οποίο θα πρέπει να αναφέρονται όλες οι διαφωνίες, και ότι η απόφαση αυτού του διαιτητή, όποια και να είναι, θα είναι τελική και αποδεκτή από όλες τις ομάδες είτε αφορά το θέμα της διαφωνίας είτε το αποτέλεσμα της μάχης. Ότι στους κριτές θα προμηθεύεται ένα ρολόι για να μπορούν να καλέσουν ‘’time’’ και ότι μαζί θα αποφασίσουν ποιόν θα αφορά αυτή η ευθύνη, και μόνο αυτού του κριτή το κάλεσμα θα υπακούν και κανένα άλλο άτομο δεν θα εμπλακεί στο θέμα του ‘’time’’. Ότι ο διαιτητής αναχαιτίζει κάθε άποψη μέχρι να συμφωνίσει με τους κριτές και οι κριτές θα συμμορφόνονται με την απόφαση του χωρίς αμφισβήτηση.
    3. Ότι στους άντρες που θα γυμνωθούν θα γίνεται έλεγχος από τους βοηθούς στα εσώρουχα τους και αν κάποια ένσταση γίνει για την είσοδο απαγορευμένων ουσιών εκεί, πρέπει να απευθυνθούν στους κριτές οι οποίοι σε συμφωνία με το διαιτητή πρέπει να ορίσουν τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.
    4. Ότι στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιούνται ραβδιά στους αγώνες εκτός από αυτά που καθορίζονται από την Pugilistic Benevolent Association, τα οποία δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 3/8 της ίντσας από τη σόλα της μπότας ή να είναι μικρότερα από 1/8 της ίντσας φάρδος στο σημείο. Και είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή να αλλάξει ή να στοιβάξει με όποιο τρόπο θέλει καρφιά που δεν συνάδουν με τις παράπάνω διαστάσεις ακόμα και στοιβάζοντας τες όλες μαζί.
    5. Ότι και οι δυο άντρες μόλις είναι έτοιμοι, πρέπει να οδηγηθούν στην γραμμή της πλευράς της γωνίας που διάλεξαν προηγουμένως και οι βοηθοί απ τη μία πλευρά και οι αθλητές από την άλλη, αφου έχουν ‘’δώσει χέρια’’ , οι πρώτοι πρέπει να επιστρέψουν στις γωνίες τους και εκεί να παραμείνουν εντός των σημαδιών μέχρι να τελειώσει ο γύρος και για κανένα λόγο να μην πλησιάσουν τους αθλητές τους κατά τη διάρκεια του γύρου με ποινή 5s για κάθε προσβολή υπο την κρίση του διαιτητή. Η ποινή που πρέπει αυστηρά να επιβληθεί δίνεται στο κεφάλαιο του συλλόγου. Ο αθλητής θεωρείται υπεύθυνος για κάθε πρόστιμο που καταλογίζεται στο βοηθό.
    6. Ότι στο τέλος του γύρου ένας αθλητής είναι ‘’κάτω’’, ο βοηθός και ο νερουλάς θα πρέπει να βοηθήσουν η να κουβαλήσουν τον αθλητή στη γωνία του, προσφέροντας εκεί την απαραίτητη φροντίδα και κανένα άλλο προσωπο δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία.
    7. Ότι στη λήξη των 30’’ (εκτός εάν συμφωνηθεί αλλιώς), ο καθορισμένος κριτής θα καλέσει ‘’time’’, στο άκουσμα του οποίου κάθε αθλητής θα πρέπει να σηκωθεί από τα γόνατα του νερουλά και πρέπει να οδηγηθεί χωρίς βοήθεια στην πλευρά της γραμμής του, με τον βοηθό και το νερουλά να παραμένουν στη γωνία τους, και ότι κάθε άντρας που θα αποτύχει να φτάσει στη γραμμή μέσα σε 8’’ θα θεωρείται πως έχασε τον αγώνα.
    8. Ότι για κανέναν παράγοντα δεν επιτρέπεται σε κανέναν άνθρωπο να εισλελθει στο ρίνγκ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ούτε μέχρις ότου αυτος τελειώσει, και ότι σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί ή εάν τα σκοινιά ή τα στηρίγματα διασαλευθούν ή αφαιρεθούν, είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή να ορίσει νικητή στον αθλητή που κατά τη γνώμη του ήταν καλύτερος στον αγώνα.
    9. Ότι ο βοηθός και ο νερουλάς δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, συμβουλεύουν και καθοδηγούν τον αντίπαλο του αθλητή τους και θα απέχουν από κάθε προσβλητική και ερεθιστική από κάθε άποψη και θα πρέπει να συμπεριφέρονται με τάξη και ευπρέπεια και να παραμείνουν στην επιμελή και προσεκτική εκπλήρωση των καθηκόντων τους στους αθλητές τους.
    10. Ότι σηκώνοντας τους αθλητές τους οι βοηθοί ή νερουλάδες, εάν τραυματίσουν εσκεμμένα τον αντίπαλο , ο τελευταίος κρίνεται πως κερδίζει τον αγώνα με απόφαση του διαιτητή.
    11. Ότι θα είναι μια δίκαιη ‘’όρθια’’ μάχη και εάν κάποιος αθλητής πέσει οικειοθελώς στο έδαφος χωρίς να έχει λάβει κάποιο κτύπημα, είτε εάν έχουν προηγηθεί κτυπήματα είτε όχι, θα ορίζεται πως έχασε τον αγώνα, αλλα από αυτόν τον κανόνα εξαιρείται όποιος γλιστράει από τη λαβή του αντιπάλου του για να αποφύγει την ποινή ή από εμφανή αδυναμία ή ατύχημα.
    1. Ότι στο τέλος του γύρου ένας αθλητής είναι ‘’κάτω’’, ο βοηθός και ο νερουλάς θα πρέπει να βοηθήσουν η να κουβαλήσουν τον αθλητή στη γωνία του, προσφέροντας εκεί την απαραίτητη φροντίδα και κανένα άλλο προσωπο δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία.
    2. Ότι στη λήξη των 30’’ (εκτός εάν συμφωνηθεί αλλιώς), ο καθορισμένος κριτής θα καλέσει ‘’time’’, στο άκουσμα του οποίου κάθε αθλητής θα πρέπει να σηκωθεί από τα γόνατα του νερουλά και πρέπει να οδηγηθεί χωρίς βοήθεια στην πλευρά της γραμμής του, με τον βοηθό και το νερουλά να παραμένουν στη γωνία τους, και ότι κάθε άντρας που θα αποτύχει να φτάσει στη γραμμή μέσα σε 8’’ θα θεωρείται πως έχασε τον αγώνα.
    3. Ότι για κανέναν παράγοντα δεν επιτρέπεται σε κανέναν άνθρωπο να εισλελθει στο ρίνγκ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ούτε μέχρις ότου αυτος τελειώσει, και ότι σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί ή εάν τα σκοινιά ή τα στηρίγματα διασαλευθούν ή αφαιρεθούν, είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή να ορίσει νικητή στον αθλητή που κατά τη γνώμη του ήταν καλύτερος στον αγώνα.
    4. Ότι ο βοηθός και ο νερουλάς δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, συμβουλεύουν και καθοδηγούν τον αντίπαλο του αθλητή τους και θα απέχουν από κάθε προσβλητική και ερεθιστική από κάθε άποψη και θα πρέπει να συμπεριφέρονται με τάξη και ευπρέπεια και να παραμείνουν στην επιμελή και προσεκτική εκπλήρωση των καθηκόντων τους στους αθλητές τους.
    5. Ότι σηκώνοντας τους αθλητές τους οι βοηθοί ή νερουλάδες, εάν τραυματίσουν εσκεμμένα τον αντίπαλο , ο τελευταίος κρίνεται πως κερδίζει τον αγώνα με απόφαση του διαιτητή.
    6. Ότι θα είναι μια δίκαιη ‘’όρθια’’ μάχη και εάν κάποιος αθλητής πέσει οικειοθελώς στο έδαφος χωρίς να έχει λάβει κάποιο κτύπημα, είτε εάν έχουν προηγηθεί κτυπήματα είτε όχι, θα ορίζεται πως έχασε τον αγώνα, αλλα από αυτόν τον κανόνα εξαιρείται όποιος γλιστράει από τη λαβή του αντιπάλου του για να αποφύγει την ποινή ή από εμφανή αδυναμία ή ατύχημα.
    7. Ότι χτύπημα με το κεφάλι θα θεωρείται ‘’foul’’ και η ομάδα που ασκεί αυτήν την πρακτική θα χάνει τον αγώνα.
    8. Ότι ένα    χτύπημα       όταν      ο αντίπαλος      πέφτει   ή     είναι στο έδαφος     θεωρείται ‘’foul’’. Ότι αθλητής με το ένα γόνατο και το ένα χέρι στο έδαφος ή με τα δυο γόνατα στο έδαφος θα θεωρείται ‘’κάτω’’     και      χτύπημα που      θα δοθεί   σε   κάποια από τις  2 περιπτώσεις θα θεωρείται ‘’foul’’, με την προϋπόθεση ότι ο αθλητής που είναι κάτω δεν θα προσπαθήσει ο ίδιος να χτυπήσει ή δεν θα το πράξει.
    9. Ότι ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη της μέσης θεωρείται ‘’foul’’ και

    ότι η αρπαγή του αντιπάλου κάτω από τη μέση από το μηρό ή αλλού θεωρείται ‘’foul’’.

    1. Ότι όλες οι προσπάθειες να προκληθεί τραυματισμός βγάλσιμο ή σκίσιμο της σάρκας με τα δάκτυλα ή τα νύχια και τα δαγκώματα, θεωρούνται ‘’foul’’.
    2. Ότι τα λακτίσματα και οι ελεύθερες πτώσεις πάνω στον αντίπαλο με τα γόνατα ή αλλιώς όταν αυτός είναι ‘’κάτω’’ θα θεωρούνται ‘’foul’’.
    3. Ότι όλα τα στοιχήματα θα πρέπει να πληρώνονται όπως τα αγωνιστικά χρήματα, μετά από τον αγώνα.
    4. Ότι σε κανένα άτομο με καμία πρόφαση δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να πλησιάσει το ρίνγκ κοντύτερα από 10 πόδια, με την εξαίρεση των κριτών και του διαιτητή και των ατόμων που έχουν οριστεί για το νερό ή άλλο αναψυκτικό για τους αθλητές που πρέπει να λάβουν τις θέσεις τους κοντά στις γωνίες που επέλεξαν οι βοηθοί τους.
    1. Ότι ληξιπρόθεσμη σημείωση πρέπει να δίνεται από αυτόν που κατέχει τα χρήματα των στοιχημάτων, για την ώρα κα τη μέρα που θα παραδοθούν τα χρήματα και ότι απαλλάσεται από κάθε υποχρέωση αφου υπακούσει τις οδηγίες του διαιτητή, και ότι όλες οι ομάδες θα δεσμεύονται από αυτούς τους κανόνες, και ότι στο μέλλον όλες οι συμφωνίες των αγώνων θα διέπονται από το πνεύμα αυτών των κανονισμών.
    2. Ότι σε περίπτωση δικαστικής ή άλλης παρεμβολής, ή σε περίπτωση που επικρατήσει σκοτάδι, ο διαιτητής πρέπει να έχει τη δύναμη να ορίσει το χρόνο και το μέρος για την επόμενη συνάντηση, αν είναι δυνατόν την ίδια μέρα ή οσο το δυνατόν συντομότερα.
    3. Ότι εάν ένας αγώνας δεν ολοκληρωθεί την ίδια ημέρα, όλα τα στοιχήματα αντί να αποσυρθούν, συναθροίζονται και μοιράζονται εκτός εάν ο αγώνας επαναληφθεί την ίδια εβδομάδα ανάμεσα σε Κυριακή με Κυριακή στην οποία περίπτωση τα στοιχήματα παραμένουν και εκδικάζονται από τον αγώνα. Στην περίπτωση που η μέρα που ορίζονται να γίνουν οι αγώνες στα άθρα αλλάξει με άλλη μέσας την ίδια εβδομάδα, τα στοιχήματα παραμένουν. Τα ‘’αγωνιστικά’’ χρήματα παραμένουν στην κατοχή του ορισμένου προσώπου που κρατάει τα στοιχήματα, μέχρι να χαθούν ή να κερδιθούν από τον αγώνα εκτός αν αποφασιστεί από κοινού να αποσυρθούν.
    4. Ότι κάθε πυγμάχος που αποσυρθεί από το ρίνγκ εθελοντικά πριν ληφθεί η απόφαση από το διαιτητή, θα θεωρείται πως έχασε τον αγώνα.
    5. Ότι σε κάθε ένσταση που θα γίνει από τους βοηθούς ή το διαιτητή, οι αθλητές πρέπει να μεταφερθούν στις γωνίες τους και εκεί να παραμείνουν εως ότου ληθφεί η απόφαση από τους ορισμένους αρμόδιους. Εάν εκδικαστεί ‘’foul’’ ο αγώνας θεωρείται λήξας, εάν εκδικαστεί ‘’fair’’ , πρέπει να ανακοινωθεί ‘’time’’ από την ομαδα που ορίστηκε και ο αθλητής που θα λείπει από τη γραμμή μετα από 8 δευτερόλεπτα θα ορίζεται πως έχασε τον αγώνα. Η απόφαση σε κάθε περίπτωση δίνεται αμέσως και αμετάκλητα, για τον οποίο λόγο οι κριτές και ο διατητής πρέπει να είναι κατά κανόνα σε κοντινή απόσταση.
    1. Ότι εάν σε μια σύγκρουση στα σκοινιά ένας αθλητής πατήσει έξω από το ρίνγκ για να αποφύγει τον αντίπαλο του ή κάποια τιμωρία, αυτός θα χάνει τον αγώνα.
    2. Ότι η χρήση σκληρών υλικών, όπως πετρών ή ράβδων ή ρητήνης στα χέρια κατά τη διάρκεια ενός αγώνα θα θεωρείται ‘’foul’’ και κατά την εντολή των βοηθών του εκάστοτε αθλητή ο κατηγορούμενος οφείλει να ανοίξει τα χέρια του για εξέταση από το διαιτητή.
    3. Ότι όταν κάποιος αθλητής περιορίζει τον αντίπαλο του στα σκοινιά σε τέτοια θέση που θεωρείται αβοήθητος και απειλείται η ζωή του από στραγκαλισμό ή από αποπληξία, είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή να κατευθύνει τους βοηθούς να απομακρύνουν τον αθλητή τους και έτσι να τελειώσει ο γύρος, και ο αθλητής ή διαιτητής που αρνείται να ακολουθήσει τις υποδείξεις του διαιτητή θα κρίνεται ηττημένος.
    4. Ότι όλοι οι αγώνες σε σκηνή να διεξάγονται οσο το δυνατόν περισσότερο σε συμφωνία με τους παραπάνω κανονισμούς.

    Στους πρώτους L.P.R.R. προστίθενται δηλαδη 6 νέοι κανονισμοί και 9 προσαρμόζονται ελαφρώς στις νέες συνθήκες. Οι ανανεωμένοι αυτοί κανονισμοί θα είναι σε ισχύ για 14 έτη μέχρι την πρόσμιξή τους με τους κανονισμούς Queensberry.

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

    Οι κανονισμοί του Queensberry, «The Queensberry rules» .

     

    Τους «Revised London Prize Ring Rules» διαδέχθηκαν οι «Queensberry rules» το 1867. Παρότι έχουν πάρει το όνομά τους από τον Μαρκήσιο του Queensberry στην πραγματικότητα ήταν έργο ενός φοιτητή του πανεπιστημίου του Cambridge του John Graham Chambers (αργότερα, το 1872 πήγε στις Η.Π.Α. και κέρδισε παγκόσμιο τίτλο στα ελαφρά κιλά) και ο πρώτος ήταν απλά αυτός που χρειαζόταν ο Chambers για να προσδώσει επισημότητα και σοβαρότητα στους κανονισμούς. Ο Chambers συνέθεσε τους κανόνες δυο χρόνια νωρίτερα το 1865 και εν συνεχεία έδωσε την πατρότητα στον Μαρκήσιο για να τους δημοσιεύσει.

    Οι κανόνες είναι οι εξής14:

     

    1. Να είναι αγώνας δίκαιος, ‘’όρθιας’’ πυγμαχίας , μέσα σε ρίνγκ εικοσιτεσσάρων ποδιών ή όσο πλησιέστερο σε αυτό το μέγεθος είναι δυνατόν.
    2. Δεν επιτρέπονται λαβές και παλαίσματα.
    3. Οι γύροι θα διαρκούν 3 λεπτά με ένα λεπτο διάλειμμα ανάμεσά τους.
    4. Εάν ένας από τους αγωνιζόμενους πέσει στο έδαφος από αδυναμία ή άλλο λόγο, πρέπει να σηκωθεί χωρίς βοήθεια, με περιθώριο 10’’ για να το κάνει, ενώ ο αντίπαλος επιστρέφει στη γωνία του και όταν ο πεσών σταθεί στα πόδια του, ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να συμπληρωθούν τα 3 λεπτά. Εάν κάποιος αποτύχει να έλθει στη γραμμή μέσα στα 10’’ που διατίθενται είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή να δώσει το βραβείο στον αντίπαλο του.
    5. Αγωνιζόμενος που κρέμεται στα σκοινιά σε αβοήθητη κατάσταση και με τις μύτες των ποδιών του στον αέρα θεωρείται ‘’κάτω’’.
    6. Κανένας βοηθός ή άλλο άτομο δεν επιτρέπεται στο ρίνγκ κατά τη διάρκεια του αγώνα.
    7. Σε περίπτωση που ο αγώνας διακοπεί από καποια αναπόφευκτη αιτία, ο διαιτητής πρέπει να κατονομάσει ταχέως το χρόνο και τον τόπο που τελείωσε ο αγώνας ώστε ο αγώνας να κερδηθεί ή να χαθεί εκτός εάν οι υποστηρικτές των δυο αθλητών συμφωνησουν να αποσύρουν τα στοιχήματα.
    8. Τα γάντια να είναι σωστού μεγέθους πυγμαχικά γάντια της καλύτερης ποιότητας και καινούρια.
    9. Εάν ένα γάντι ‘’σκάσει΄΄ η βγεί, πρέπει να αντικατασταθεί με απαίτηση του διαιτητή.
    10. Αθλητής που στηρίζεται στο ένα γόνατο θεωρείται ΄΄κάτω΄΄ , και εάν χτυπηθεί κερδίζει τα στοιχήματα.
    11. Δεν επιτρέπονται παπούτσια ή μποτάκια με ελατήρια.
    12. Ο αγώνας σε όλες τις άλλες παραμέτρους θα βασίζεται στους «Revised London Prize Ring Rules».

    Οι κανονισμοί Queensberry αφαίρεσαν από το άθλημα πολλή από τη βιαιότητα που είχε. Σημαντικότερες διατάξεις είναι αυτές που επισημοποίησαν και έκαναν υποχρεωτική τη χρήση γαντιών όπως και ο καθορισμός των τριών λεπτών ως διάρκεια του κάθε γύρου. Στη βάση αυτών των κανονισμών διεξάγονται και οι σύγχρονοι αγώνες πυγμαχίας με αρκετές διαφοροποιήσεις φυσικά.

    ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

    Το άθλημα της πυγμαχίας αν και αρχαιότατο, στη σύγχρονη μορφή του μετράει λίγο παραπάνω από τρείς αιώνες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια το άθλημα συνεχώς αναπτύσσεται, γίνεται όλο και πιο δημοφιλές και μάλιστα στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Γι’ αυτούς τους λόγους όπως φυσικά και για άλλους,ανθρωπιστικούς, γρήγορα έγινε φανερό πως έπρεπε να θεσπιστούν κανονισμοί που θα διέπουν την οργάνωση, τη διεξαγωγή, τη στελέχωση και τελικά θα δημιουργήσουν ένα κεντρικό πλαίσιο για το άθλημα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, με αρχή τη Μ.Βρετανία, όπου κατά βάσην βέβαια έγινε η αναβίωση και η θεμελίωση την μορφής του.

    Οι κανονισμοί από 7 που ήταν αρχικά συνεχώς εμπλουτίζονταν και προσαρμόζονταν στις συνθήκες και τις απαιτήσεις της εποχής, του κοινού, ακόμα και της επικρατούσας πολιτικής σκηνής και νομοθεσίας. Το θετικό σε κάθε περίπτωση ήταν πως όλο και περισσότερο γινόταν σαφές πως η σωματική ακεραιότητα των αθλητών θα είναι προτεραιότητα για τους συντάκτες των κανονισμών.

    Με τη σύστασή της η Παγκόσμια Ομοσπονδία Πυγμαχίας , AIBA, που σήμερα είναι η πλέον αρμόδια παγκοσμίως,διαρκώς φροντίζει να ανανεώνει και να βελτιώνει τους κανονισμούς του αθλήματος, ευχής έργον για όλους, θεατές, αθλητές, προπονητές έτσι ώστε η πυγμαχία να αναβαθμίζεται διαρκώς και να κατέχει τη θέση που της αξίζει ανάμεσα όχι μονο στο μαχητικό αλλά σε όλο το φάσμα του αθλητισμού.

    Συνολικά και σχεδόν συνθηματικά για τους κανονισμούς θα σημείωνε κανείς τα εξής:

    • Πρέπει να είναι προσανατολισμένοι στην προφύλαξη των αθλητών.
    • Στην εξέλιξη του αθλήματος.
    • Στην δημοτικότητα.
    • Στο θέαμα.
    • Στην μαζική συμμετοχή.
    • Σε ειδικούς κανονισμούς για παιγνιώδη μορφή.

    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

    1. Αλμπανίδης Ευάγγελος , Εκδόσεις ‘’SALTO’’,Θεσσαλονίκη 2004, Ιστορία της άθλησης στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.
    2. Μουρατίδης Ιωάννης, Αυτοέκδοση, Θεσσαλονίκη 2010, Ιστορία φυσικής αγωγής και αθλητισμού του αρχαίου κόσμου.
    3. Arnold Peter, WHSMITH exclusive books, New York 1988,

    History of boxing.

    1. Fleischer Nat , Andre Sam , Collins Nigel , Dan Rafael, Carol Publishing Group 1997, An Illustrated History Of Boxing
    2. Poliakoff Michael , Yale University Press 1987, Combat Sports in the Ancient World: Competition, Violence, and Culture.

    ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

    Πρόλογος………………………………………………………….. 2

    Εισαγωγή………………………………………………………….. 4

    Η γέννηση του αθλήματος…………………………………… 5

    Η αναβίωση……………………………………………………….. 11

    Jack Broughton…………………………………………………. 14

    London Prize Ring Rules……………………………………. 18

    Revised London Prize Ring Rules……………………….. 23

    Queensberry rules……………………………………………… 30

    Συμπέρασμα………………………………………………………. 33

    Βιβλιογραφία………………………………………………………. 34

    Περιεχόμενα……………………………………………………….. 35

     

    Social Media Banners Dance 700px

    Όλες οι Αθλητικές Ειδήσεις από την Κύπρο, την  Ελλάδα και τον Κόσμο.

    • Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
    • Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
    • Ακολούθησε μας στο Twitter - Instagram - Linkedin
    • Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    1,100ΥποστηρικτέςΚάντε Like
    1,965ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
    157ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
    671ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

    ΝΕΑ ΜΕΛΗ