Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Αθλητισμού για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη (IDSDP), η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) απηύθυνε ηχηρό και κατηγορηματικό μήνυμα από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη:
«Χρειαζόμαστε τον αθλητισμό περισσότερο από ποτέ».
Και πράγματι, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ο αθλητισμός καλείται να διαδραματίσει ρόλο κρίσιμο: να ενώσει, να εμπνεύσει, να θεραπεύσει, να ενσωματώσει. Η ΔΟΕ δεν απλώς το υπενθυμίζει – το επιτάσσει.
Ο αθλητισμός στο επίκεντρο της κοινωνικής ανάπτυξης
Η υψηλού επιπέδου εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον ΟΗΕ με τίτλο «Προωθώντας την Κοινωνική Ένταξη μέσω του Αθλητισμού» αποτέλεσε πλατφόρμα διαλόγου για κυβερνήσεις, θεσμικούς εκπροσώπους και αθλητές. Ο στόχος ήταν σαφής: να ενσωματωθεί η σωματική δραστηριότητα και η πρόσβαση στον αθλητισμό στις εθνικές πολιτικές για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο Κολομβιανός διπλωμάτης και μέλος της ΔΟΕ Luis Alberto Moreno ήταν ξεκάθαρος:
«Ο αθλητισμός μόνος του δεν μπορεί να φέρει ειρήνη ή ανάπτυξη. Μπορεί, όμως, να γίνει ο καταλύτης. Να εμπνεύσει. Να μεταμορφώσει.»
Παγκόσμια στροφή – Το ερώτημα που “καίει” την Κύπρο
Η διεθνής κοινότητα φαίνεται να αφουγκράζεται. Πολλές χώρες ήδη ιεραρχούν πολιτικές με άξονα τον αθλητισμό, ενισχύοντας τις κοινωνίες τους μέσα από επενδύσεις, προγράμματα και θεσμικά πλαίσια που αξιοποιούν τον αθλητισμό ως εργαλείο συνοχής, πρόληψης, ένταξης και ευημερίας.
Και η Κύπρος; Τι κάνει; Πέραν από την αυτοπροβολή μερικών και την καθόλου από τους υπολοίπους τι έργο παράγετε;
Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, εγείρεται ένα εύλογο, επίκαιρο και καυστικό ερώτημα που απευθύνεται προς τις Κυπριακές Ομοσπονδίες Αθλητισμού αλλά και γενικότερα προς τις αρμόδιες αρχές και κρατικούς φορείς του κυπριακού αθλητισμού:
Τι προγράμματα, δράσεις ή πρωτοβουλίες εφάρμοσαν με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Αθλητισμού για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη (IDSDP);
Υπάρχει διαμορφωμένο και ενεργό πλάνο που αξιοποιεί τον αθλητισμό ως εργαλείο κοινωνικής ένταξης, ισότητας και ανάπτυξης, όπως ρητά προτείνει και ενθαρρύνει η ΔΟΕ;
Η σιωπή που ακολουθεί αυτό το ερώτημα είναι ηχηρή. Η απουσία ουσιαστικών απαντήσεων, η έλλειψη δράσης, η μηδαμινή προβολή του IDSDP στην Κύπρο, αποδυναμώνουν τη θέση της χώρας στον διεθνή αθλητικό και κοινωνικό διάλογο. Και, το χειρότερο, στερούν από τις ίδιες τις κοινότητες, τους νέους και τις ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας, τα πολύπλευρα οφέλη που ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.
Οραμα ή αδράνεια;
Πόσες ομοσπονδίες προγραμμάτισαν εκδηλώσεις στις κοινότητες; Πόσοι οργανισμοί επέλεξαν να φέρουν τον αθλητισμό κοντά στα σχολεία, στις συνοικίες, στους ανθρώπους που τον έχουν περισσότερο ανάγκη; Πόσα κονδύλια δαπανώνται ετησίως για κοινωνικού χαρακτήρα δράσεις μέσω του αθλητισμού;
Είναι σαφές πως, χωρίς στρατηγική, βούληση και πολιτική ηγεσία, η Κύπρος κινδυνεύει να μείνει πίσω σε έναν κόσμο που αλλάζει – και που αναγνωρίζει πλέον πως ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά βασικό θεμέλιο ενός υγιούς και ανθεκτικού κοινωνικού ιστού.
Ολυμπιακά πρότυπα και διεθνείς καλές πρακτικές
Το παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων Παρίσι 2024, όπου υπήρξε πλήρης ισότητα φύλων, καθώς και η ανάπτυξη του παγκόσμιου προγράμματος Olympism365, το οποίο αγγίζει σήμερα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε 176 χώρες, δείχνουν τον δρόμο. Δεν χρειάζονται υπερβολικά κονδύλια, αλλά όραμα, συνέργειες και αφοσίωση.
Η ΔΟΕ έχει πλέον ανοίξει το παιχνίδι. Η ευκαιρία είναι εδώ. Το ερώτημα δεν είναι αν «γίνεται» – το ερώτημα είναι ποιος θέλει να το κάνει. Και στην περίπτωση της Κύπρου, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη να πάψει ο αθλητισμός να είναι απλώς ένας αριθμός σε ένα ετήσιο κονδύλι ή μια “υποχρεωτική υποχρέωση”, και να γίνει επιτέλους πολιτική ουσίας.
