Ο θάνατος του George Foreman, του «Big George» όπως τον είχαν ονομάσει οι θαυμαστές του, συμβολίζει με τρόπο σχεδόν αναπόδραστο το τέλος μιας ολόκληρης χρυσής εποχής στην τέχνη της πυγμαχίας. Όταν ένας άνδρας σαν τον Foreman αφήνει τον κόσμο αυτό, ακούσια μας παρασύρει σε μια βουβή αναπόληση των εποχών που υπήρξε πρωτοστάτης: εκείνες οι εποχές των ριγών της φτώχειας που τον σκέπασαν μικρό, αλλά και των αρένων της θύελλας στα οποία στεκόταν αγέρωχος, σύμβολο δύναμης σωματικής και μεγαλοσύνης πνευματικής.
Η μορφή του «Big George» έσυρε μαζί της έναν κόσμο πιο αγνό, σχεδόν μυθικό, τότε που ο αγώνας ανάμεσα σε βαρέων βαρών πρωταθλητές ανάγοταν σε συμβολική μονομαχία πείσματος, θάρρους και αποθέωσης του ανθρώπινου πνεύματος. Εκείνα τα ιστορικά ρινγκ όπου αντηχούσαν οι ιαχές των φιλάθλων και η βουή των σφοδρών χτυπημάτων, έχουν πλέον απογυμνωθεί από την παρουσία κάποιου που υποδήλωνε – με αδιαπραγμάτευτη απλότητα – την καθαρότητα του αθλήματος και την υπενθύμιση ότι η πυγμαχία δεν είναι απλώς επίδειξη σωματικής υπεροχής, αλλά κυρίως πεδίο δοκιμασίας της ψυχής.
Ο Foreman υπήρξε η ενσάρκωση της αέναης εσωτερικής αναζήτησης: από την ασφυκτική φτώχεια έως την κορυφαία δόξα των δύο παγκόσμιων τίτλων, και, τέλος, στην ειρηνική αποχώρηση σε ρόλο ιερέα και καθοδηγητή. Η διαδρομή του, πότε ραγισμένη από ήττες που πλήγωσαν τον εγωισμό, και πότε θριαμβευτική με νίκες που κατέρριπταν το αδύνατο, διδάσκει πως ο άνθρωπος οφείλει να δοκιμάζει διαρκώς τα όριά του, όχι μονάχα πάνω στο ρινγκ, αλλά και στην εσωτερική του αγωνία για λύτρωση ή ύψιστη πραγμάτωση.
Η απώλεια του «Big George» δεν σηματοδοτεί απλώς τον θάνατο ενός μεγάλου αθλητή· φωτίζει σαν αντίστροφος πυρσός το πέρας μιας εποχής όπου οι θρυλικές φιγούρες του μποξ – από τον Frazier και τον Ali έως τον Foreman – σμιλεύονταν μέσα σε συνθήκες που πλέκονταν από ιδανικά και οράματα. Ήταν χρόνια όπου η κοινωνία έβλεπε στους μποξέρ προσωπικότητες που ξεπερνούσαν την καθαρά αθλητική δράση, αναδυόμενες ως θρυλικές αλληγορίες της ανθρώπινης θέλησης. Δεν ήταν οι ίδιοι μόνον θνητοί ήρωες του παρκέ, αλλά πρεσβευτές ενός ιδιότυπου μεγαλείου που υπερέβαινε το χρόνο και διαπερνούσε τα όρια μιας απλής αθλητικής διοργάνωσης.
Ο George Foreman στέκει πια απέναντι στην αιωνιότητα ως μια εμβληματική φιγούρα του μποξ, της οποίας ο θάνατος υπενθυμίζει πώς οι εξαιρετικές εποχές οφείλουν πάντοτε σε πρόσωπα σπάνια, που ακολούθησαν τον σκληρό δρόμο της επιβίωσης και μεταμόρφωσαν τις δυσκολίες σε αγαθό και μέθεξη. Τώρα που ο κόσμος της πυγμαχίας αποχαιρετά τον μεγάλο αυτό πυγμάχο, αναλογίζεται τις σμιλευμένες του αρχές και την «κυματιστή» του πορεία: από την οργή στην ταπείνωση, από τον ιδρώτα των γυμναστηρίων στον πλούτο και από την απόγνωση της ήττας στην ανάταση της πίστης.
Καθώς η βαριά πόρτα της χρυσής αυτής εποχής κλείνει, ο απόηχος των βημάτων του Foreman πάνω στο καναβάτσο αντηχεί σε έναν διαφορετικό σύμπαν, σαν φωνή που μας καλεί σε αναστοχασμό: μέσα στα όρια ενός ρινγκ ξετυλίγεται όχι μόνο μια αθλητική αναμέτρηση αλλά και η ζώσα μεταμόρφωση του ανθρώπινου πνεύματος. Εκεί ακριβώς έγκειται και το αθάνατο μεγαλείο του George Foreman, του θανάτου του οποίου το αποτύπωμα θα συνεχίσει να φεγγοβολά ως αέναη φλόγα αφοσίωσης και δυνάμεως.
