Λυπηρό είναι το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια αφού όλο και περισσότεροι αθλητές, αποφασίζουν ή αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τους, τις προπονήσεις και τους αγωνιστικούς χώρους.
Πρόκειται είτε για νεαρά ταλέντα που ενδεχομένως δεν βλέπουν να υπάρχει περαιτέρω εξέλιξή τους και μοιραία, αφού έχουν «φθαρεί» ψυχολογικά εγκαταλείπουν ή και για αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό, ωστόσο οι δυσκολίες της καθημερινότητας, ακόμα και για τα βασικά όπως η στέγαση και η σίτιση τους λειτουργούν ως «τροχοπέδη» για να συνεχίσουν χωρίς να έχουν οποιοδήποτε οικονομικό όφελος.
Αν τα πιο πάνω σας ακούγονται υπερβολικά, παραθέτω απόσπασμα δηλώσεων του κ. Γιώργου Χρυστοστόμου, Προέδρου της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής, όταν στο προσκήνιο ήταν το θέμα για το πρόγραμμα «Olympic Solidarity» όπως αυτές δημοσιεύτηκαν σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης την 1η Δεκεμβρίου 2021 μετά από την συνεδρία της επιτροπής Παιδείας της Βουλής.
«…Τόνισε (ο κ. Χρυσοστόμου) ότι σε κανέναν αθλητή δεν έγινε ευνοϊκή μεταχείριση και ότι έχουν συμπεριληφθεί αθλητές οι οποίοι δανείζονται λεφτά για να βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητο για να μεταβούν στην προπόνηση, αθλητές οι οποίοι εργάζονται ως διανομείς φαγητού για να έχουν τα απαραίτητα για να πάνε στην προπόνηση, αθλητές που δεν έχουν τα βασικά για τη διαβίωσή τους. Πρόσθεσε ότι έχουν συμπεριληφθεί επίσης στο πρόγραμμα, με ομόφωνη απόφαση, αθλητές οι οποίοι υπήρχε κίνδυνος να σταματήσουν τον αθλητισμό και να χαθεί η προοπτική που είχαν να εκπροσωπήσουν την Κύπρο στο Παρίσι…»
Η πιο πάνω δήλωση φανερώνει ότι είναι μια κατάσταση την οποία έχουν εντοπίσει οι αρμόδιοι και δυστυχώς, έχω την πεποίθηση ότι αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, τότε τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα δυσκολότερα για τους αθλητές. Βλέπετε, τα απόνερα της πανδημίας, όπου τα στάδια και οι αίθουσες σχολών και άθλησης για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν κλειστές θα αφήσει πίσω της προβλήματα και οι συνέπειες της θα επηρεάσουν και τον αθλητισμό.
Σχετικό Άρθρο : Το συγνώμη που οφείλουμε στους αθλητές για την «γκρίζα ζώνη» της αθλητικής δημοσιογραφίας και ένα παράπονο
Ιδιαίτερα κρίσιμη ηλικία είναι τα 18 χρόνια (ή πέριξ από αυτή) όταν πολλά από τα νεαρά μας ταλέντα, που ίσως στο μέλλον να διεκδικούσαν συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις μέσα από την εξέλιξη που θα είχαν ως αθλητές, επιλέγουν την ακαδημαϊκή τους μόρφωση, το πτυχίο τους, που θα τους εξασφαλίσει μια δουλειά και ένα μισθό και έτσι πολλοί από αυτούς, αν δεν συνεχίσουν σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ με αθλητική υποτροφία, χρόνο με το χρόνο «σβήνουν» ή κατεβάζουν για αρκετά χρόνια ρυθμούς, χάνοντας σε αρκετές περιπτώσεις το «τρένο» του πρωταθλητισμού.
Εξηγώ και διευκρινίζω πως δεν θα φτάσουν όλοι οι αθλητές στο επίπεδο του Παύλου Κοντίδη, του Κυριάκου Ιωάννου, του Μάρκου Παγδατή ή του Γιώργου Αχιλλέως και της Καρολίνας Πελενδρίτου, ωστόσο θα γίνουν πρότυπα για τους ακόμα μικρότερους, θα εμπνεύσουν την γενιά που έρχεται και θα συμβάλουν, ώστε να γεμίσουν ξανά τα γήπεδα και οι αίθουσες με παιδιά που δεν θέλουν να περάσουν 10 ώρες μπροστά σ’ ένα υπολογιστή, που πιθανόν δεν θα καταλήξουν παχύσαρκα και στην μεγάλη πλειοψηφία τους θα έχουν σωματική και ψυχική υγεία.
Οφείλω να αναγνωρίσω ότι το τελευταίο διάστημα με διάφορες εξαγγελίες του ΚΟΑ, ανακοινώθηκαν νέα προγράμματα στήριξης αθλητών και ουσιαστικά κάποιας μικρής οικονομικής ενίσχυσής τους που είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αν θέλουμε να τους δώσουμε κίνητρα για να μπορέσουν να εξελίξουν περισσότερο τις δυνατότητές τους.
Το κίνητρο όμως δεν θα πρέπει να είναι μόνο μια επιταγή των 200, 300 ή 500 ευρώ. Θα ήταν πιο σωστό νεαροί αθλητές που βρίσκονται ψηλά στη λίστα από πλευράς επιδόσεων, να εξασφαλίζεται σε αυτούς υποτροφία σε ιδιωτικά πανεπιστήμια ή θέσεις στα δημόσια πανεπιστήμια ώστε να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με την μόρφωσή τους και να νιώσουν ότι οι αρμόδιοι νοιάζονται γι αυτούς πραγματικά, ότι κάτι αλλάζει και οι υπεύθυνοι αφουγκράζονται τα προβλήματά τους, ότι κάποιος θα ακούσει τα «θέλω» τους και θα μπορέσει να δώσει λύση, ότι η Πολιτεία δεν θα τους απογοητεύσει ξανά.
Όσο για το οικονομικό κομμάτι, επειδή έχω κουραστεί να το ακούω, αν δεν υπάρχει στα κρατικά ταμεία μεγαλύτερο κονδύλι για τον αθλητισμό και τους πρωταγωνιστές- πρωταθλητές μας ας «ψαχτούν» οι υπεύθυνοι και στον ιδιωτικό τομέα (Ναι, λεφτά και χορηγοί υπάρχουν εκεί έξω), αφού προηγουμένως «τρέξουν» να διορθώσουν την εικόνα τους και τον τρόπο με τον οποίο (ΔΕΝ) προβάλλουν τις δραστηριότητές τους στα ΜΜΕ.
Λόγος για τους αγωνιστικούς χώρους και τις συνθήκες υπό τις οποίες προπονούνται, δεν θα γίνει σε αυτό το άρθρο, καθώς είναι γενικώς παραδεκτό πως τα πλείστα αθλήματά μας, πάσχουν από «οξεία ερασιτεχνίτιδα», με μια χώρα όπως η Κύπρος να μην διαθέτει ένα κλειστό, οργανωμένο γήπεδο-προπονητήριο για να γυμνάζονται και να αγωνιζόνται, τόσο οι αθλητές του στίβου, όσο και των άλλων αθλημάτων που γίνονται σε εξωτερικούς χώρους.
Η Πολιτεία θα πρέπει να αποφασίσει, επιτέλους, αν θέλει ή όχι να δώσει την ευκαιρία σε περισσότερα νεαρά ταλέντα να δημιουργήσουν προοπτική για τους ίδιους, τα αθλήματά τους αλλά και την χώρα μας.
